Onlar da İnsandı / Cengiz Dağcı

Usta Yazar Cengiz Dağcı’yı tanımamla birlikte, kitapçıya koşarak, “Onlar da İnsandı” adlı kitabını satın aldım.

Kitabın kısa konusu :

Kırım’ın Kızıltaş Köyünde yaşayan Bekir, eşi Esma, kızları Ayşe ve inekleri Macik ile kendi hallerinde bir hayat sürdürmektedirler.

Sıradan bir köy hayatı yaşayan bu fakir ailenin hayatları yoksulluk içinde ama mutlu geçmektedir. 

Günlerden bir gün, bu köye iki Rus gelir. Bu iki Rus’un perişan hallerine acıyan Bekir, onları çiftliğe yardımcı olarak alır. 

Bunlar yoksul bir baba oğuldur. Yaşlı olan Karl Marks’a benzemektedir ve kızları Ayşe bunu söyleyince, Bekir ve karısı Esma yaşlı Rus’a Kala Mala demeye başlarlar.

Genç olan Rus’un adı ise İvan’dır ve tuhaf biridir bu İvan. Az konuşan hatta hiç konuşmayan, konuşmaya başladığı zaman ise, sadece “hoho” diyen garip biridir.

Bu Rus baba oğul, kötü huyludur ve hırsızlık yapmaktadırlar. Baba içkicidir ve sürekli sarhoş gezmektedir. Oğlu İvan ise, pis bir sapıktır.

Bunlar köye geldikten sonra, köylünün yakasını aksilikler bırakmaz, başlarına bir sürü felaket gelir.

Macik (inekleri) hastalanır, ölümden zor kurtulur.

İki tane kabak sürgüsü kurur, tarlalarının üstünden devlet yol geçirmeye karar verir.

Bekir ve ailesinin akrabalarıyla araları bozulur. Akrabalarının küçük oğlu Niyazi, Rus’ların kullandığı bir arabanın altında kalarak ölür.

İvan evin kızı Ayşe’ye saldırır ve çok feci bir şekilde döver. Ancak Ayşe korkusundan anne babasına bu olayı anlatamaz. Çözümü uzun zamandır sevdiği Remzi ile evlenerek o evden kaçıp kurtulmakta bulur.

Köyde büyük bir deprem olur ve taş taş üstünde kalmaz.

Yaşanan tüm bu uğursuzluklardan sonra Esma, Kala Mala ve İvan’ı evden kovmaya karar verir. Ancak yine de her şeye rağmen onlara acıyarak vazgeçer bu kararlarından.

Bu iyi niyetli köylü ailenin acıyarak evlerinden kovamadıkları bu iki Rus, maalesef daha sonra bu köyün ve bu ailenin başına büyük işler açacaktır…

Roman yazarın şu sözleriyle son buluyor :

“Evet, onlar da insanlar… Pavlenkolar, İvanlar, Kostüyükler, Vasil Dimitrouiçler, Stepanlar belki bunu gülünç göre­cekler; ama nasıl görürlerse görsünler ben eserimi tekrar sa­kin bir dua ile bitirmek istiyorum.

Romanımı kapatırken, ‘Tanrı’m’ diyorum, onlarda insan, acı onlara… Kendileri gibi başkalarının da insan olduklarına inandır onları…”

Kırım’lı Türk’lere yapılan mezalimi ustaca anlatan kitap okumaya değer.

Saygılarımla,