Ötenazi…

Ötenazi hakkının var olmasını savunanlardanım, öncelikle bunu belirteyim!

Bir hak olduğunu neden düşünmekteyim: Tedavisi imkansız bir hastalık ile yaşamaya mahkum olan, kendi başına yaşamını idame ettirmesi mümkün olmayan ve kendi isteği ile ölme hakkımı kullanmak istiyorum diyenlere acı çektirmenin bir anlamı olduğunu düşünmüyorum…

Şahsen, böyle bir durumda ötenazi hakkımı kullanmak isterdim; hem kendim hem de beni sevenler için…

Hoş, bilincim açık ve diğer tüm yaşamsal aktivitelerim yetersiz olsa dahi, böyle bir hak talep edebilmemin imkansız olduğu bir ülkedeyim!

******

Tabi, bir de şöyle bir ayrı gerçek var ki; her ölümcül hastanın bilinci açık da değildir!

Bilinci açık olmayan, yaşamsal aktivitelerini, yani solunumlarını ancak makineler aracılığı ile yapan, beslenmeleri ancak serum ile sağlanan aylar, hatta yıllar boyu bitkisel hayatta olanlar var!

Nasıl anlatabilirim, bilmiyorum, kopukluklarım olursa lütfen hassasiyetime verin, zira anılarımdan bir parça aktarmaya çalışacağım burada…

Babamı on beş gün içinde uğurladık!

Ahh, işte buraları anlatmak zor; ne olduğu anlaşılamayan bir şey, hastaneye gidip geliyoruz, kalp mi diye efor testine falan giriyor… Yan yan yürümeye başlıyor, neyse…

Bir bilincin yitimine an be an tanık oldum!

Öyle bir anda pıt diye olmuyor, en azından babamın rahatsızlığında…

Bir hafta içine sığdı: Başımın şurasında bir şey var demesi ile yürüme, konuşma zorluğu, kiraz çekirdeklerini teker teker oradan alıp bir başka yere koyması…

Neyse… Bu aşamaları anlatamayacağım, izninizle…

Belki bir başka sefere…

******

Yoğun bakıma aldılar bir-iki gün sonra apar topar, makinelere bağlı…

Ziyaret saatlerinde pencerelerin perdelerini açıyorlar, öyle görüyorsunuz… Ahh, ne sevinmiştik, bize el kaldırmıştı bir seferinde!

Ancak yine doktorlar ısrarla ümitlenmeyin diyorlardı; peh diyorduk! El kaldırdı, daha ne!

******

Uçuk çıkar ya dudağımızda, işte ona neden olan Herpes virüsü, bu virüs beyin zarına tutunabiliyormuş, babamın beyin zarına da tutunmuş namussuz!

O nedenle, lütfen hiç hafife almayın, Herpes virüsü ile savaşan adı “Zo…” ile başlayan ilaçtan alın!

******

Bir haftalık yoğun bakımdan sonra uğurladık babamı…

Hep dedi ki doktorlar bize: Lütfen umutlanmayın! Yaşama şansı çok düşük; ola ki yaşarsa da eski Güngör Bey’i beklemeyin!..

Oysa Güngör Bey, yani babam, hep derdi ki: Elden ayaktan düşersem yaşayamam ben!

Yaşamadı da zaten!

******

Öyle bir acayip duygu ki bu; yok… Ben kendi duygularımı şu an anlatmamayım…

Yalnızca gözlemlerimi anlatayım:

Aylarca orada yatan hastalar var…

Yakınları geliyor, açılan perdelerden sonra görüyor ve kendisinden istenen bez, eldiven, ilaç gibi listeler eline tutuşturuluyor…

Gerekenler alınıyor, doktorlar az biraz bilgi veriyor ve perdeler kapanıyor…

Yaralar açılıyor, biliyor musunuz, sürekli yatmaktan, bir haftada dahi oldu, ya aylarca yatanlarda?

Yanına giremiyorsunuz, bakıcılar ile diyalog kurmaya çalışıyor, hastamız sana emanet diyorsunuz! Bir şey olursa ara, bak numaram burada derken elbette cebine bir şeyler koyuyorsunuz…

******

Aylarca yatanlar var, görüyorsunuz, yakınları bir umut bekliyor lakin bir ses yok…

Aylarca yatanların bilinci açıksa neler düşünürler, makineler ile yaşamaktan mutlu ve mesut mudurlar yoksa al canımı bir önce Allah’ım diye dua mı etmektedirler?

Bilinci kapalı olanların yaşadıklarını kim söyleyebilir?

Beş, on gün değil ki söylediklerim!

Sonuç değişmedikten sonra, gereksiz yere acı çektirmenin bedelini kim ödeyebilir ki?

******

Şahsen, ötenazi hakkının olması gerektiğini savunuyorum; zira kendimden biliyorum ki onmayacak bir hastalığım olursa ne kendime ne de beni sevenlere acı çektirmek isterim!

Haa, bu arada, işe yarayan organlarımın da kullanılmasını isterim!

Vasiyet gibi oldu ya, o yüzden…

Gülgün Karaoğlu

Eylül,05/2010