Otobüs

Otobüs

Akşamın altısı. Hava karardı. Bineceğim belediye otobüsüne hızla attım kendimi. İçerisi tıklım tıklım doluydu. Oturacak bir koltuk bulmak şöyle dursun, ayakta yer bulana “Koca bir aferin.” diye düşünürken sırtlarında birer çanta, yüzlerinden Japon oldukları belli olan iki turist güç bela otobüse bindi.

Otobüs tavanından belli belirsiz sarkan sarı ışık, sözüm ona otobüsün içini aydınlatıyordu. Yolcular birbirinin üstünde, otobüs hareket etti. Yolcuların dikkatini Japonlar çekiyordu. Japonlardan birisi, sıkışık insanların arasında, güç bela , diğer Japon arkadaşına sırtını dönünce arkadaşı, sırtındaki çantanın cep fermuarını açtı, içinden bir kitap çıkararak arkadaşına verdikten sonra, bu kez de o arkasını döndü. Aynı şekilde arkadaşı da onun arkasındaki çantanın fermuarını açıp bir kitap da o çıkarttı ve eline uzattı. Başladılar loş ışıkta ikisi de okumaya. Ne yalan söyleyeyim kıskandım. Gideceğimiz yer, sadece on beş dakikalık bir yoldu.

Bir Japon’dan dinlemiştim, “ Japon, boş oturmayı hiç sevmez. Hiç iş bulamazsa elektronik bir saat yapar, sonra da o saati çöpe atar, çıkar .”

Geçenlerde okul kitaplığında uğraşıyorum. 1929 baskısı eğitim üzerine çeviri bir kitap. Aynı yıllarda okul kitaplığına kazandırılmış. Kitabın seviyesi ve dilinden öğretmenler için yazıldığı belli. Kitabın sayfalarını bıçakla ben açtım. Yıl 2007.

Büyük lider, Atatürk’ün direktifleri ile, 1936-1937 yılları arasında, birinci hamur kağıtlara renkli resim ve yazılarla basılmış; tuvalet, temizlik, meyvecilik, sebzecilik, arıcılık, tavukçuluk ve ziraat araç gereçlerinin bakımı konularında kitaplar gönderilmiş, aradan bunca yıl geçmiş, kitapların daha pırıl pırıl durmalarından, bunca zaman içinde bunların da yüzlerinin açılmadıkları belli. Burası da yine kamuya ait başka bir mekan.

Günümüzde de okumaya ne kadar ihtiyacı var toplumumuzun… Ama siz de deyin ki, "filanca artistin veya mankenin filanca ile kırışması, sevişmesi, bozuşması, cilveleşmesi bilgileri dururken ne gerek var bunlara? "