Öyle Hızlı Akıyor ki su; tutmak, durdurmak mümkün değil! Aynı Yaşam gibi... : Akıntıya karşı yüzmek

Bu Pazar bir otobüs dolusu heyecanlı kalp vardı, Ankara'dan yola çıkan.
Biraz doğa tutkusu, biraz heyecan arayışı...
Son günlerde üzerimize karabasan gibi çöken kuru Ankara sıcağına,
küçük bir es verme isteğiydi belkide, Gürleyik'in serin ve berrak sularında...
Sonuç: akıntıya karşı yüzmek isteyenler için başkentte yeni bir adres: Gürleyik Deresi.

Gürleyik kahvesinde turizme açılmaya karar vermiş güleryüzlü bir topluluk karşılıyor bizleri. Bu yıl ilkini gerçekleştirdikleri festivali anlatıyorlar, gururla. Köylerine pansiyon açmayı düşünüyorlar. Piknikçilerin dere kenarına bıraktıkları çöplerden rahatsızlar, bir bekçi bile tutmayı düşünüyorlar. Turizme giden yolda işlerinin uzun olduğunu biliyorlar, "Yavaş yavaş adım atıyoruz hocam, daha yolumuz uzun!" diyorlar. Gürleyik Deresi'nin güzelliğini ise gözleri parlayarak aktarıyorlar.

Gerçekten de bir doğa harikası Gürleyik Deresi, su yürüyüşü yapmak isteyenler için...
Son yıllarda Anadolu'da hasretini çeker olduğumuz gürül gürül suyun sesi içimizde huzur veren bir yaşam senfonisi oluşturuyor.
Suya ilk atlayışın verdiği serin çığlıklar, kısa bir süre sonra yerini,
doğaya karşı verilen coşkulu bir mücadelenin kalp atışlarına bırakıyor.

Öyle hızlı akıyor ki su; tutmak, durdurmak mümkün değil.
Mücadele bir başladı mı "Vazgeçtim, geri dönmek istiyorum!" deme şansınızın olmadığı; adım adım, kulaç kulaç, soluk soluğa bir mücadele başlıyor Gürleyik Dersi'nde hedefe; suyun kaynağına doğru...

Yaşamda böyle değil mi zaten?
Başımızı annemizin sıcacık güvenli rahminden dünyaya uzattığımız an
başlamaz mı, yaşam mücadelesi?
Küçük, büyük hedefler belirleyip koşmaz mıyız onlara doğru can havliyle, coşkuyla, heyecanla?
Hedefimize giden yolda aştığımız her engel, kıpır kıpır yapmaz mı içimizi?
Daha bir coşkuyla kulaç atmaz mıyız, hedefimize doğru?
Bir çıkmaza girdiğimizde, hiç ummadığımız bir el uzanıvermez mi bize doğru "Haydi, bir adım daha" diye?...
Umutsuzluktan umut, güvensizlikten güven doğmaz mı ellerimizi bir başka ele emanet ettiğimizde?

İşte Gürleyik Dersi'nde kaynağa yürümek de, yaşam mücadelemizin küçücük bir örneği.
Siz de yaşayın bu mücadeleyi...
Akıntıya karşı kulaç atın, yürüyün, tırmanın, can havliyle tutun dikenli çalıları, azimle yüzün tutunabileceğiniz küçücük bir kaya parçasına doğru... Sağlam görünen koskoca bir ağaç gövdesinin köksüzlüğüyle yüzleşin, onunla beraber sürüklenirken gerilere, şaşırın ama vazgeçmeyin... İncecik bir dalın, size can simidi oluşunu da yaşayın. Yaşayın ki ön yargılarınızdan kurtulun yaşam savaşınızda...

Az durun, soluklanın; doğanın bin bir renkle örülmüş kokusunu çekin içinize...
Amacınız hedefe varmak olsun ama, hedefe giden yolda ki güzellikleri es geçmeyin.
Yolu, hakkıyla yaşayın ki hedefinize ulaşmanın anlamı olsun...
Bir daha atın suya kendinizi, yüzün akıntıya karşı ihtiyaç duyduğunuzda uzatın elinizi yardım almak için utanmayın; gerektiğinde de uzatın elinizi yardım vermek için; el alın ve el verin ki kaynağa vardığınızda yalnız yaşamayın başarmanın coşkusunu.

Yanınızda başkaları olsun mücadelenizi, zorlu yolculuğunuzu bilen ve yaşayan...
olsun ki tek yürek atın zafer çığlığınızı...

Biz Adoglu yüreği genç bir kucak dolusu insan, bu Pazar Gürleyik Deresi'ni aştık.
Akıntıya karşı yürüdük, kulaç attık.
Gürül gürül akan suya karşı kayalıkları yarıp geçtik.
El aldık, el verdik. Kolumuz, bacağımız kanadı, yarıldı, çizildi, morardı.
yılmadık. Subaşı Şelalesi'nde coşkuyla tek yürek tamamladık yürüyüşümüzü.
MUTLUYDUK, çünkü BAŞARMIŞTIK.

Daha önce de yazdım, yine yazıyorum:
Yaşam mücadele edince güzel.
Yaşam engelleri aşa aşa, yılmadan hedefe beraber varınca güzel...
http://zulalerik.blogspot.com/2009/07/oyle-hzl-akyor-ki-su-tutmak-durdurmak.html