Öyle yapma... Kırışırsın...

Benim ablam tam bir kırışık düşmanı.
Eğer böyle bir meslek olsa idi. Kesin uzmanlığı kimseye kaptırmazdı...

Oturuyoruz. Tam konuşmanın ortasında... Hiç ilgisi yokken "Bak... Sen ağzını büzüyorsun konuşurken... O dudakların böööyylleee kırışacak"

Gösteriyor nasıl kırışacağını...
Korkuyorum. Çok kötü gözüküyor çünkü.
Dudaklarımı yaya yaya konuşmaya çalışıyorum.

"Öyle gülme" diyor yine bir cümlenin arasında.
"Nasıl yani?" diyorum.
Kahkaha atarken, ööyyllee kendimi salarsam göz çevrem kırışırmış.
Hmmmm... Ben de küçük küçük gülerim o zaman.

"Dik otur... Kamburun çıkacak... Göğüslerin sarkacak."
Hemen dik oturuyorum... Sonuç kötü çünkü... Sarkmasın değil mi göğüsler.

"Burada kal bu gece... Laflarız" dediğinde başıma gelecekleri biliyorum. Ama "iki kardeş ve laflama düşüncesi" hoşuma gidiyor. Kalmaya karar veriyorum.

Yatacağım oda yatmadan önce bir saate yakın havalandırılıyor.
Buzzz gibi havada... Buzzz gibi yatağa yatıyorum.
Neymiş efendim... "Oksijen var ya oksijen... Gençleştirirmiş cildi". Peki.

Yastığım yok...
Aranırken, geliyor odaya.. "Ne arıyorsun?" diyor.
"Yastık yok" diyorum.
"Özellikle koymadım... Yastıkla yatma boynun kırışır"diyor.
Bütün gece omuzum fazla gele gele... Uyumaya çalışıyorum.
Alışık olmadığından böyle yatmaya, başımla gövdem kırkbeş derecelik açı yapmış durumda.

Sabah dayak yemiş gibi uyanıyorum...
Dudaklarımı yaya yaya konuşup...
Küçük küçük gülüyorum yanında...
Ve dik oturuyorum koltukta... Kazık yutmuş gibi.
Çünkü cümlelerimin "ne yaparsam kırışmam" önerileriyle kesilmesini istemiyorum.

Kendi evime geldiğimde... Kocaman kocaman kahkahalarla gülüp... Koltuğumda yayılıyorum...

Ve gece canım yastığıma sarılarak uyuyorum...