Öylesine bir akşam işte!

Öylesine bir akşam işte! 

Hani... Akşam olur... Nedensiz bir hüzün çöker ya içine... Hani... Neden sızlar burnunun direği?... Bilmezsin ya hani... Öyle bir nedensizlik gezinip durur üzerimde avare... aheste... Anlamsız bir hiçlik içinde... 

Valla ben de bilmiyorum güzel okuyucum; böylesine dağınık bir zihinle başladığım bir yazı alıp beni nerelere götürür acep? 

Ne şimdideyim şu an... Ne dündeyim... Ne yarında... Hele kendimde hiç değilim!!! 

Böyle ruh halleri olur mu sende de? Sen de ne olduğunu? Ne hissettiğini? bilmeden yazar mısın öylesine? Kendi derdinde? Kendi aleminde?!... 

Nedensiz bir umursamazlık kaplayıverir mi senin de içini; öylesine?... 

Ve akşam hüzün müdür? Bitiş mi? Sonsuzluğun başlangıcı mı? diye dürtükler misin kendini sen de? 

Hüzün desem; değil... Kasvet desem; değil... Belirsizlikse; ömrüm boyu uğramadı ki benim yanıma, yüreğime!... Ne istediğimi bildim hep ben; bitmek bilmez, inatçı bir sabırla... 

Öyleyse nedir bu belirsiz? nedensizlik? Ruh halimin kaçıncı şeklidir; bu akşam, kendimce yaşadığım? Sana da olur mu canım böylesi şeyler? Sen de merak edip durur musun ki, bu akşam acep nerelere gider? 

İçeyim deseeeeem?, , , İçesim yok! Gezeyim deseeeem?... Göresim yok! Bir dost sohbeti bile çekmedi canım bu akşam... 

Söylesene güzel okuyucum; gönlümü nasıl eylesem? Üstelik bu akşam, Eyloşum bile yok!