Öylesine Bir Yazı

Yaşamın bize sunduklarına direnmek yerine onu yaşamanın daha doğru olduğuna inanırım hep. Zira hayat her zaman cömert davranmaz insana.  Eğer sana bir şey veriyorsa, onu yaşamanı istiyordur, reddetme lüksün olmadan.

İdam sehpasında hapşıran mahkuma, "Çok yaşa!" demek kadar umutsuz da olsa bazı ilişkiler mutlaka yaşanmalıdır. Sadece bir an yaşanacak bile olsalar... Zira bir kelebeğin yaşamına ne çok şey sığdırdığını düşündüğümüzde bazen o "an"ın ne uzun bir süre olduğuna kendimiz de hayret ederiz.

Aslında kullanmasını bildiğimizde yaşam bize yetecek kadar zaman vermiştir. Geç kalmak ya da erken gitmek diye bir şey yoktur. Takvim yapraklarının arasında yolunu şaşırması insanoğlunun kendi beceriksizliğindendir ama o bunu bilmez.

Eninde sonunda  "Geride iki tarih arasında sıkışmışbir hayat bırakacağız, mezar taşımıza yazılı."  Belki de sadece bu yüzden yaşamalıyız,içimizden nasıl geliyorsa öyle.Ya da bize vaat edilen ne varsa... Kurallara çok da takılmadan, kendi hayatımıza başkalarının gözüyle bakmadan.

"Tüm ince duyguları, tüm bağlılıkları, kendini verme isteğini, bir tutukevinde gibi, ağır bir yük gibi yüreğnde hapsetmek zorunda bırakıl(mıştı)madan..."*

Ama yapamıyoruz işte!

Tutkularımızı, her şeyi bir kenara itip yaşayamıyoruz. Bu bizim hayatımız da olsa, onca yaşanmışlık orada öylece durup bize bakarken, onları görmezden gelip yola devam edemiyoruz. Geçmişimiz bir yara olup kanıyor içimizde. Saramıyoruz.

Bazen de bastıramadığımız duyguların peşinden, yalın ayak o cam kırıklarıyla dolu yolda yürümeyi göze almışken, yolun sonunda bekleyen kimse bulamamak daha çok kanatıyor ruhumuzu.

Ve yaşam vaat edilmiş bir cennetle, içimizdeki cehennem arasında umutsuz bir çaba olarak geçip gidiyor.

Kendi yalnızlığımız içinde kendimize yabancılaşıyoruz...

Zaman bizi eskitip eksiltirken düşünüyoruz: "Ve yaşam yalnız rüzgar, yalnız gökyüzü, yalnız yapraklar ve yalnız HİÇ değil mi?"**

*  **Cesare Pavese /  Yaşama Uğraşı