Özlüyorum ama Sessizce

Ne tuhaf değil mi birini özlemek, saatlerce düşünmek anılarda gezinmek...

Siması hayalinize değdiğinde her şeyi unutmak ve içinizdeki özlemi coşturmak...

Sevgili çok kıymetli değil mi elinizden çıkınca, varlığında değer veremediğiniz alışkanlığınız...

Tecrübelerle sabittir ki aşkta, sevgide, tutkuda gurur olmaz,

Hadi şu dizelerle  seslenelim sevgiliye;

Koyu mavi gözlerinde buldum kendimi, ıssız bir adada okyanus misali,

Öyle cezbediciydi ki rengin, ishtişamın içimi ürpertiyordu

Okyanus misali dedim ya ben sana koşmak istedikçe hırçın duygular yoruyordu beni

Ama ben sevdim işte engin dalgaları gözlerine indirdim,

Bir başka mana ile baktım sana, gözlerinden girdiğim dünyana kendi dünyamı kattım.

Sen farkedemedin hiç kalbim seninle attı, seninle üzüldü, seninle güldü

Senin bir gülüşüne  dünyaları değişmedim ben ama sen bilemedin hiç

Bilme zaten bunları bilesin diye yazmadım, özledim sessizce,

Özlemimi seslendiremedim ama harflere dizdim sessiz kalsın diye,

Gönlüme öyle bir yara açtın ki izi geçmez oldu,

Anlamadı deli divane gönlüm kimseye aldırmaz oldu,

Meğer ne çok sevmiş seni bu gönül gün yüzü görmez oldu,

Zaman geçiyor ömürden ne kaldı

Etme eziyet bu sevda başıma bela oldu....