Pachebel'in Canon'u

İlk bakışta farkedilmiyordu. Rüzgarın savurduğu saçları, hasat
zamanına ermiş ekinlerin Van Gogh sarısına karışmıştı. Minik
elleriyle açıp, araladığı yolda yürüyordu. Elmacık kemiklerinin
üstünü örten güneş yanığı derisi yanaklarına elma parçası
yerleştirilmiş hissini veriyordu. Nereye yürüdüğünü anlamaya
çalıştım. O da bilmiyordu, sadece yürüyordu. Boyuyla yarışan
ekinlerin arasında kendine yol açması tek başına kaldığı zamanlar
için bulduğu bir oyundu belki.. Belki de yalnız kalmaktan
hoşlanıyordu.. Bir çağrıya kulak verir gibi aniden durdu. Minik
başını gökyüzüne doğru kaldırdı. Üstünden geçen pamuk yumağı
bulutlara bakıyordu. Kollarını iki yana açıp, başını ince boynunun
sınırlarını zorlayacak kadar arkaya attı. Gözleri kapalıydı.
Bulutları zihnine atmış, tüm beyazlığını içine çekmeye çalışır gibi
duruyordu.. Bir süre kolları açık, öylece bekledi. Önce sağ, sonra
sol kolunu indirip dizlerinin üzerine çöktü. Sağ kolunu
kıvırıp başının altına yastık yaptı. Sol elinin avuç içi toprağa
değerken, gözleri kapalı, yere uzanmış duruyordu. Rüzgar,
toprağınkine karışan sarı saçlarının taze kokusunu etrafa
dağıtıyordu. Pamuk beyazı bulutlar sıraya geçmiş, Van Gogh sarısı
ekinlerin arasında, doğanın en güzel ürünlerinden birinin, minik
tırnaklarının arasına toprak dolmuş o güzel çocuğun üstünü
örtüyordu.