Sabahım akşamım Aşkım

Her sabah okula giderken istemsiz dönüp baktığım bir sokaksın sen. Otobüse en son binme nedenimsin. Kim bilir belki gelip günümün aydınlığına aydınlık katarsın. Hiçbir şeyin beni mutsuz edemeyeceği bir gün sunarsın önüme varlığınla. Görmek kadar olmasa da duymak ya da okumak da bir fincan kahvenin yapamayacağı kadar uyandırır beni kabuslarımdan.

Tüm günüm akşamımızı bekler o ana kadar. İki fincan kahveye sığdırırız tüm gün neler yaptığımızı. Hep olmasını istediğim şey gerçekleşir o an için. Beraber gülüp, beraber küfrederiz. Ağlamaya biraz elverişsiziz. Bir çocuğun sevgisini belli ettiği kadar açarsın kollarını bana bazen. Kendinle geçirdiğin zamana ortak edecek kadar çok seversin beni. Oyun oynayacak bir kanka bulmuş olmanın keyfni çıkarırsın sen. ‘şu an’ ım olmanın verdiği keyfin tadını çıkarırım ben de, bacaklarımı senin bacaklarına uzatıp. Fark etmesen de, arada bir kafamı başka bir insanın hayal dünyasından kaldırıp senin yüzüne bakarım. Gözlerinin içine, göz bebeklerine, daha derine. Görebildiğim şeyleri bilsen kendini hiç olmadığı kadar çok seversin. Bir Aslan’ın el verebileceği kadar sınırsız ukalalıkla… Ruhuma neler kattığını sana anlatabilsem kıskanırsın sevmeyi. Gülümsetir beni varlığın o anda. Bir şükre bağlarım teşekkürlerimi.

Sonsuzluk, o akşam uyuyana kadar senle geçirdiğim zaman olur. Uykuya daldığımda ara verip, uyandığımda yine seninle kaldığı yerden devam eder.Tanımına ömrün sonunu sığdırmayı gerektirmez.  Varlığın alır yerini hayallerimin. Ben seni zaten 'hayatın' olmadan önce dilemiştim.

 Ve bir kez daha teşekkür ederim; o kafede karşımdaki sandalyeyi boş bırakmadığın, kahvaltılarını benimle yaptığın, oyununu benimle oynadığın için. Teşekkür ederim, son üç doğum gününü benimle geçirdiğin için. Teşekkür ederim, şuan 'aşkım' olduğun için.