Şahane Misafir

Hayal Hayal.

Hayal etmeye hep devam etmeliyiz. İçten içe böyle düşünmesek de, hayal kurduğumuzu farketmesek de, kendimizi akıllı bir akılcı, tuttuğunu koparan bir karakter falan filan olarak görsek bile, küçük dağları yaratmış gibi hissetsek bile hayal kurmaya devam etmeliyiz. Çünkü farkında olmasak da buna mahkum sayılırız, gerçek halimizle biz, hayallerimizde varız. Zaten gerçek de tam olarak ne ki? Günün birinde bitecek olan bir zaman dilimi mi? Hayaller ise... Filmde gördük işte ölmüyor.

Hayal Hayal.

Çünkü görmek inanmaktır hayal de hayat.

Ben Ferzan Özpetek'e bayılıyorum zaten. Her şey ''Bir Ömür Yetmez'' ile başladı, izlediğim filmlerin sayısı arttı ve hepsi bu filmle karşılaştırıldı. Galiba ilk olduğu için dönüp dolaşıp bu film izlendi tekrar ve tekrar... Şahane Misafiri çok büyük bir heyecanla bekliyordum, yorumlar genelde Cem Yılmaz üzerine kurulu olduğu için filmin sadece genel anlamda şöyle bir konusunu biliyordum. Ne kadar derinmiş, yine tabi ki! Yine ne kadar derinlere inmiş, yine dostluğu, mutfağı bu sefer sanatı, hayali, yalnızlığı hatta tarihi ne güzel harmanlamış.

Her bir sahnesi yine ayrı özeldi. Ama bütün yorumlarda bahsedildiği için Cem Yılmaz'dan ben de bahsedeyim. Evet kendisi sevimli hayaletim demiş, evet sevimli hayaletler, o ve diğerleri özellikle küçük çocuk. Arada türkçe konuştuğu sahneler var ki ayrı bir doğallık kazandırmış filme. Döneminin büyülü bir tiyatro grubunun güzel bir parçası olmuş, Yusuf Antep olmuş. Şahane bütüne yakışmış. 

Klasik ama doğru. Hem güldürüyor hem gözleriniz doluyor, müzikler yine en olması gereken yerde ulaşıyor kulaklarınıza. Özellikle Özkan Uğur'dan Sude öyle bir yerde yükseliyor ki... Filmi anlatmaya gerek yok yine tek bir kişiden birçok kişiyi izliyoruz. Tek bir hayatla birçok hayata tanıklık ediyoruz, her hayatta yaşanan tüm duyguları oturduğumuz yerden biz de yaşıyoruz. Yine yaşıyoruz filmi, bitince de ''hayal hayal'' diye mırıldanıyoruz. Yine gülümsüyoruz.