Sakladığın...

El altında tutulanlar mı,
Kaybolmasın diye gizli yerlere konulanlar mı?
Farkedilmesi istenilmeyenler
Ya da bozulmasın diye korunanlar mı?
Sormalı insan işte o zaman
"Saklananlar ne?" diye!

Ya da saklamak,
Kısa anlara sığanı, hayatın tümüne yaymak mı ?
Yoksa, binlerce yıl öncesinden gelip de
Genlerimizde gizlenenlerle yüzleşmekten
Korkma karşıtı bir eylem mi ?
Veya, bir cevherse eğer zihinlerde saklanan
İnsanlığa mâl edilmedikçe yazık olmaz mı?

Ya duyguları saklamak hangisi?
Kötü olanları saklarsın önce
Alışırsın zamanla
Sıra iyilerine de gelir.
Saklanan, bazen sevgi, aşk ve sadâkat gibi
Yüce bir duygu da olur.
Gün gelir saklanan şey, saklandığı yerde unutulur
Onlar artık yöneldiği şeye değil de
Saklandıkları yere ait olur.

Kendini yarınlara saklarsın
Araya girerler
"Dünde yaşıyor" derler, an kaybolur.
Birisine saklarsın
Yine araya girerler
Süre uzadıkça, O' da kaybolur
Araya en çok giren ve sızan
O, bu, şu denir ama
Aslında zamandır, zaman...

Düşünürsün bazen
Saklanmayı sürdüren
Ya da oldukça köşeli olup saklanmakta zorlanan
Ben miyim yoksa diye...
Yarı plastik ve küresel gerçeklerin arasında.
Anlarsın sonra, saklanan gerçeklermiş meğer
Küresel ve sanal ortamın ardında
Egemen olan dört bir yanda,
Akıldışının aklıysa eğer...

Düşünürsün yine bazen
Bir okyanus, bir ada ve o adanın kıyısından
İbaretse eğer yaşam dünyan,
Neresidir gerçek olan ve görünen?
Ve neresidir acaba,
Derinliklerinde çok şey saklı olan?

Sorarsın yine kendi kendine
Neresi (s)imgeler gizli ve kutsal olanları
Ve neresi saklar sımsıcak yürekleri
Ya da, uzanıp da havada kalan soğuk elleri ki,
Hem kendine hem de ötekine uzanırken

Sonunda
Sözün özü sinecekse satırlardan akıllara
İster görünür, ister saklanan olsun
Bırak, senin bana, benim sana olanını
Esas olan, önce benim bana yolculuğumdur ki,
Aslında en uzak ve en ulaşılmaz olanı...


İ.Ersin KABOĞLU,

29 Aralık 2008, Ankara