Sana

Dün gece, geceyarısını gösterirken saatler uyukusuzluk gelip çaldı yine kapımı. Şehrin sessizliğini koruyan karanlıkta, hafif çırpınan denizi ve deniz ile dans eden ayışığını seyre daldım. Elimde duman duman yanan sigaram, sigaramn dumanında gözlerin. Öylece seyrettim duman duman gözlerinin ayışığı ile birleşen ışıltısını.

Şehir derin uyukuda. Evler karanlık, sokaklar boş ve ıssız. Ve ben, YALNIZ. Odam karanlık sensiz ve yatağım soğuk. Yüreğimde açan sevda çiçekleri içimi ısıtmak için uğraşıyorlar. Solmadan başarabileceklermi ısıtmayı bedenimi, beni?

Öyle bir el ki dokunan şu can kırığı dolu yüreğime ve huzuru seyrettiğim bir çift göz ki şu gözümde. Bitmeyecek sandığım sevgiye inandırmak için kendimi, yazıyorum ayışığında parlayan denize sevdamı. Dünya durdukça, var oldukça ben, bu sevda da var olmalı, olacak - mı? gerçekten?

Hasar almış kalbim hiç düzelmeyecek gibi sanki. Ve yeni yaralar açılacak yüreğimde, açacak - mı? açılacak - mı? gerçekten? Yoksa kıranlara inat saracak mı yaralarımı yüreğimi dolduran sen?

Düşünceler, düşünceler. Uzun geceler. Sessizlik, soğuk yatak, ıssız oda, sigaramın dumanı, sensizlikte sen ve ben.

Gecelerim çok, gecelerim uzun, gecelerim SENSİZ, SESSİZ.