Sarmaşık duygular

Hayatı basit kılan, kendi basitliklerimiz mi, yoksa hayatın çok sıradan oluşu mu?
Beklenmedik anda çıkalegen eski sevdalar, boğazımıza düğümlenirken kaçmak için çırpınmıyor muyuz?
Gri tonda aşkların flu tablosuna renk suyu katan göz pınarlarımızdan kaç kişi susuzluğunu giderdi ki?
Kurşuni günler, toz pembe hayalleri beynimizden sökerken, toprak kokusu bizi toprağa bağlayan.
Sarmaşık duygular içindeyiz ama alacakaranlık rüyaları gerçekmiş addederek adımlarımızı sıklaştırıyoruz.
Dudak ucumuzu kanatıyor batan dişlerimiz. Hangi coğrafyadan kopmuş içimize sökün eden buz kütleleri.
Annesinin elini bırakmayan küçük bir oğlan çocuğunun burnu akıyor birileri ona göz ucuyla bakarken.
Geniş kalçalarından şikayet eden bir afet ezip geçiyor erkekliğimizi, ardında safa dururken.
Hangi affedilmemiş günahın ateşi körüklüyor hislerimizi?
Utangaç aynalara gülümseme gönderirken her sabah, akşamın yorgun saatleri kemiriyor bileklerimizi.
Bir martının kanadındaki serinlik, köpüren deniz dalgalarının hırçınlığı, yanaklarındaki kiri eliyle silmeye
çalışan fabrika işçisi, yeşil gözlerinin ışığıyla göz kamaştıran alımlı mahalle kızı.
Gökkuşağının altından geçmek, büyüyü bozmak, ölümsüzlüğe yelken açmaktı.Böceklerin telaşı, baharın sıcaklığına, dünden kalan aşklara karışıyoruz.
Karla karışık, karma karışık, kendisiyle barışık duygular...