Sayfiye evi

İhtiyar delikanlının kızlarına ait sayfiye evi; ormanlık bir arazinin içinde, her taraf yemyeşil ağaçlar, çayırlar ve çimlerle kaplı yüksek bir arazide ve bir site içindeydi. Etrafına bakınca küçücük bir toprak parçası dahi görmek mümkün değildi.

Ağaçlarda sincaplar koklaşır, ormanlıkta tavşanlar hoplaşır, çayırlarda kuzular meleşir, etrafta bülbüller söyleşirdi. Bahçelerinde çiçekler açar, etrafa kokular saçar ve bu huzurlu, güzel manzara için insanlar. Kalabalık şehirlerden kaçardı.

İhtiyar delikanlı her sabah Bianco adını verdikleri Golden Retriever cinsi bir köpekle, elinde baston şeklindeki şemsiyesi ve köpeğinin tasmasıyla yürüyüşe çıkar, site sakinleriyle sohbet eder, akşamları da hortumla çiçekleri sulardı.

Gene bir gün eline hortumu almış, bahçedeki çiçekleri suluyordu. Yan taraflarındaki ev kendi evlerine nazaran daha alçaktaydı.

Suyun musluğunu fazla açmış olmalıydı ki: Yan taraftan bir ses yükseldi.

<ı>( Amcacığım suyun musluğunu biraz kısabilir misin? )

İhtiyar delikanlı neye uğradığını şaşırdı ve koşarak musluğu kapattı. Sonra eğilip komşunun bahçesine bir göz attı.

Bahçede 14-15 yaşlarında dünya güzeli bir kız vardı ve ıslanan hiçbir şey yoktu. İçinden <ı>( Allah Allaaaaah! Neden bu insanlar yağmur yağarken bir şey demiyorlar da; ufacık bir su serpintisi olunca kıyameti koparıyorlar? ) dedi ve Dadaloğlunu hatırladı…

Dadaloğlum hile yoktur işimde.

Yiğit olan yiğit görür düşünde.

At dördünde güzel 15 yaşında.

Severim kır atı bir de güzeli…<ı>

22 Mayıs 2008