Sendromlu zamanlar: Ne zor şeysin sen "2 yaş sendromu?"

Anne olmak, çocuk yetiştirmek zaten yeterince zorken bir de her geçen gün artan stres düzeyi ile gelen iki yaş sendromu denen meret iyice içinden çıkılmaz hale getiriyor durumu. Hele ki sabırsız, tez canlı ve biraz da otoriter bir anne profiliniz varsa iş iyice çığrından çıkabilir amman dikkat!

Herşeyi bizzat deneyerek yapma eğiliminin tavan yaptığı, istediğini tercih etme konusunda avaz avaz çığlıklarla ikna yolunun denendiği, öfkelenme ve  inatlaşmanın hat safhada olduğu, duyguların hızla değiştiği ve tabii ki annenin sınırlarını öğrenmek isteyen bebenin sınırları zorladığı bir dönem bu sendromlu zamanlar.

Pek çok uzmanın üzerinde yazıp çizdiği, pedagogların en çok tercih edildiği dönem olarak da kayıtlarda yerini almakta elbette. Zira öncesinde kuzu gibi olan bebeciklere ne oldu, nazar mı değdi acaba dedirten süreç… Sabır sınavı.

Şahsım adına hiç zorlanmadan adapte olan bir anne olduğumu biraz da övünerek söyleyebilirim çünkü Sudelina’m hiçbir zaman uyumlu, sakin ve kendi halinde bir bebecik olmadığı için bu geçiş beni çok yormadı. Bizim evde her daim ne yazık ki kendisinin borusu öttüğü ve belli başlı konular dışında onun patron olduğu ve bizi yönettiği doğrudur. Bunun önüne geçmek adına atılan adımlar, verilen kararlar ve danışılan pedagogların sonucunda şu patronluk hala tam anlamıyla biz ebeveynlere geçmiş durumda değil. Yarı yarıya idare ediyoruz maçı, top ortada yani…

Ancak bizde de bireyselleşme yolunda inatlaşmalar yok değil hani. Örneğin son dönemde ne giyeceği konusunda ipler tamamen onun elinde. Allahtan uyumlu seçimler yapabiliyor da altı şişhane üstü tophane dolaşmıyoruz. Geceleri toka ile uyuma fantezimiz tavan yaptı ve bir de çorap değiştirmeme ve ayakabı konularında oldukça iddialı ilerliyoruz sevgili 2 yaşa doğru. (23 aylık olduk neredeyse)

Her kafadan bir ses çıkıyor, her uzman bir şeyler öneriyor ve elbette her anne kendi gerçeğini yaşıyor. Pek çok madde sıra sıra altalta yazılıyor. Benim söyleyeceğim şudur ki; şu İKİ YAŞ SENDROMU denen özbenlik kazanımı dönemi  çok sıkıntılı, zor ve sabır gerektiren bir dönem. İster bol bol sabır kapsülü yutun, ister psikoloğunuzdan yardım alın, her ne ise çözümünüz lütfen yumuşak, kararlı ve istikrarlı olun.

Sanırım buradaki kilit sözcük istikrar!!! Çünkü sınırları zorlayan ve kendini keşfe çıkan çocuk pek çok yeni şey deneyimleyerek sizi ve sınırları zorluyor. Ödün verdiğiniz anda da sınırı bir anda geçip yeni yeni kulvarlar arıyor kendine.

Örneğin: Sudelina ile uyku disiplinini tam da yoluna koymuştuk ki, birkaç gece üst üste geç yatmasına izin verdikten sonra yine başa döndük ve yeni sınırımız gecenin 11i oldu yine. Gece 11’nin de tarafımızdan (zorunlu nedenlerle) onaylandığını gören küçük hanım yeni sınırı 12’ye çekti bugün. (Bu çocuğun bu kadar enerjiyi nereden bulduğu da ayrı bir blog konusu).

Size mucize reçete yazamam elbette zira kendi başıma sürecek merhemim yok ancak sendromlu bir bebenin annesi olarak nacizane tavsiyem: sabır, sabır, sabır… istikrar, istikrar, istikrar.

Başka da bir çözümü, alternatifi yok bu işin. Alttan almak,inatlaşmamak, tutarlı olmak, sakinleştirmek, çocuğu dinlemek ve anlamaya çalışmak, ona özel ve önemli olduğunu hissettirmek, kriz anında mutlaka yaratıcı oyun ve ilgi çekici aktivitelerle dikkatini çekmek , ve bir de illa sabırla gülümsemek … Çünkü koşulsuz sevildiklerini ve güvende olduklarını hissetmeye en çok gereksinim duydukları dönem. Yaptıkları yüzünden sevilmediğini düşünen  ve onaylanmadığı için kendisini güvende hissetmeyen bir çocuk ilerde Yaratıcılıktan yoksun ve özbenliği ile sorunlu olacaktır. Bu süreçte yapılmaması gereken tek şey ise; yaptıkları dolayısı ile artık onu sevmediğini söylemektir. Her koşulda sevgiyi iliklerine kadar hisseden, yanlışı güler yüzle sevgi ile ilgi ile kendisine bildirilen bir çocuk ile tersi ileride birbirine taban tabana zıt kişilik özellikleri gösterecektir elbette. Unutulmamalıdır ki, bu dönem ne ekilirse ileride o biçilecektir çünkü karakterin şekillendiği, benliğin oturacağı, kişiliğin temellerinin atıldığı bir süreçtir. İşte tam da bu nedenle 2 kat daha zordur annelik bu süreçte.

Hadi bakalım kolay gelsin hepimize…