Seni annemden daha çok...

Öğretmenim...

Şimdi ellerimde solan bir gül hayallerim. Konuşsam yine alkışlatır mısın, yine takar mısın yakama kurdelamı. Beyaz tüllü çoraplarım yok artık, artık annemin kalın çerçeveli gözlüğünü de takmıyorum.

Ne çok anlamı vardı kelimelerin. Şimdi hasretimi, biteviye suskunluğumu cümle içinde kullanıyorum. Ama yine kelimeler versen, hadi bu şiiri de sen oku desen, olmaz mı öğretmenim.

Hani kafanı pencereye vurmuştun da kanamıştı, ne kadar da üzülmüştüm, ağlamıştım, sen bilmemiştin. Şimdi kanıyor bir tarafım, yanıyor öğretmenim. Nerdesin?

Benim de öğrencilerim var, ben de sabrediyorum. Notlar veriyorum, şiirler okutuyorum, oynatıyorum, senin gibi öğretmenim. Ama hiçbiri seninki gibi kalıcı değil sanki, kurdelalar eskisi kadar mutlu etmiyor mu öğrencileri yoksa öğretmenim.

Dizlerim kanardı, hep iterlerdi koşarken, çok düşerdim bilirsin . Sen hep gözyaşlarımı silerdin, saçlarımı okşardın öğretmenim. Yine gülücükler aksın dudağından, büyüdüğümü unuttursun bana sözlerin. Son kez bahçede gezin öğrencilerinle, bana yaşımdan büyük laflar ettiğim için hayretle "Aferin" de ve gülümse bana yine.

Şehirlerden geriye kırık hayaller kaldı, o zamanlar koca bir dünyaydı mahallem, o zaman bilmezdim başka şehirlere gidilir mi? ....Gidilirmiş... Bunu bana sen öğrettin öğretmenim. Haritasız da gezilirmiş, yön bulmak kaybolanlara yararmış öğretmenim. Şehirlerden geriye silinmiş çocukluğum kaldı, kalemim çoktan tükenmiş.

Öğretmenim...

Senden geriye bir tek kurdelam kalmıştı, onu da annem sobada yaktı.