Sevgilim misin? Arkadaşım mı?

Oysa ben seni kendimden çok sevmiştim! 

Hayatımın en kara günlerini yaşıyordum. Çevremdeki herkesten uzak kendi kurduğum dünyada gittikçe uzaklaştığım sevgili ise ansızın arayıp halimi soruyor geleceğe dair beni umutlandırıyordu. Telefonu kapattığımda derin bir endişe sarsa da içimi yine de dua ediyordum. İnsanlar sahte ve can yakıyordu. 

En yakın arkadaşım, istese canımı çekinmeden heba edeceğim insan, benim bu dünyada en çok sevdiğim kişiyi elimden almak için çabalıyordu. Üçümüz arkadaştık, sözde birbirimizi çok seviyorduk. Sırf o üzülmesin diye sevdiğim adama bir kerecik seni seviyorum diyememiştim. Zaman gittikçe hızlı akıyor ve içimi kemiren bu hastalık beni köreltiyordu. Bunu söylemek ne kadar çılgınca geliyor şimdi, kendi ellerimle sevdiğimi arkadaşıma bırakıp gittim. Öyle bir gitmişim ki arkamdan olanları göremedim. 

Sevdiğim adamın bu sırada pek şikâyetçi olduğunu da söyleyemem. İnatla benim ona açılmam için çabalıyordu. Onunla buluştuğu her gün beni arayarak onlara katılmamı istiyordu. Sözde ARKADAŞTIK! (onlar yüzünden aklımı kaybetmeme az kalmıştı ki ayrıldıklarını duydum.) Hiçbir şey yapmadım ve hiçbir şey istemedim. Tek dileğim sevdiğim adam çok mutlu olsun. Ama bizim için geç, beni ne arasın ne de sorsun! O gün bugündür ona yazarım. Okumadığını bilsem de hatta okumayı sevmediğini de. Ben sadece ona susadığımda yazarım aşk şiirlerini… Yeniden başkasının gözleriyle hayata bakana dek, senin için yazdıklarımı okuyacaksın; Şimdi ,  

Ey yar ben seni kendimden çok sevdim,  

Ne bir umut bekledim senden yana 

Ne sonsuzluğa benimle gelmeni istedim 

Gecelerce direndim hasretine 

Direndim de anlatamadım kimseye 

Ben onu kendimden çok sevdim diye. 

Gidişlerine ağlayamadım doya sıya 

Çünkü yanındayken de uzaktım sana 

Ne dokunabilirdi elim eline 

Ne de gitme diye haykırabilirdim ardından. 

Beklerdim gecelerimi öldürerek 

Uyku girmezdi saatlerce gözüme 

Tek bir hece duysam dilinden 

Sabaha kadar rüya görürdüm gözüm açık. 

Kimseyi sokmazdım düşlerime 

Senden başka hayali istemezdim ki karşımda. 

Susardım sen konuşmayınca 

Korkardım, ya seni kırdıysam diye 

Engel olurdum kalbimin çığlığına 

Sıkıca tutup sökmek isterdim yerinden. 

Her şey sussun dünya da,  

Sen konuşmayınca ses vermesin kimse 

Duymak istemediklerim susun ne olur! 

Dayanamıyorum onsuz çıkan gürültüye. 

Ey yar, ben seni kendimden çok sevdim! 

Utandım gözlerinin içine bakmaya 

Kırılma diye söylemedim yalanlarını 

Günahını boynuma doladım ip gibi 

Kâbuslarını aldım seni üzmesinler diye 

Unuttuklarını hatırlattım sana bir bir 

Kimse hatalarını görmesin diye. 

Ey yar, ben seni kendimden çok sevdim! 

Sabahları bekledim seni görmek umuduyla 

Gözlerini değişmedim hiçbir geceye 

Rengârenk bir yaşam istemedim hiç,  

Sadece sen olabilseydin yanımda. 

Darılmadım giderken vedalaşmayınca 

Çünkü anlamıştım hoşça kal diyemediğini. 

Acıydı gözlerinden süzülen 

Ağlıyordu ardında bıraktığın hatıralar 

Ey yar ben seni kendimden çok sevdim 

İçim içimi kemirdi seni görünce 

Bağırmamak için zor tuttum kendimi 

Ellerime görünmez zincirler vurdum 

Kalbimi duvardaki resminle avuttum. 

Ey yar, ben seni kendim çok sevdim! 

Görmezden geldim kötü huylarını. 

İşitmek istemedim dostça lafını,  

Sen kendini anlattın bana,  

Ben sende buldum kaybettiğim beni. 

Ey yar ben seni kendimden çok sevdim! 

Kabullendim bana verdiğin gözyaşlarını 

Sormadım gittiğin yeri, kaldığın sokağı 

Sadece hissettim bu şehirde olduğunu 

Yağmurda aradım kalp atışlarını,  

Rüzgâra sordum o güzel kokunu. 

20.08.2007 

“Hayatımın sonu gelmek istemeyen şiiri gibisin sen”