Sevişememek yada savaş

Savaşmak sevişememenin eksikliğimi diye düşünürüm çoğu zaman. Erkeklerin birikmiş öfkelerinin dışa vurumu mu?

Eski çağlardan beri yapılan tüm savaşlara, ekonomik, dinsel, ırksal, sömürü, milli çıkar gibi nice sebepleri sıralandı. Oysa hiçbiri erkek hırçınlığını açıklayan kavram değildi. Bu kadar vahşeti yaşatabilme becerisi başka bir şey olmalıydı.

Tarihte aşkı yasaklayanlar en çok vahşetin denizine sürüklemişti insanları. Hangi kral aşksızdı, hangi peygamber, hangi yeryüzündeki tanrı tanrıçasızdı. Tüm bunlar savaşa gönderdikleri erkeklerin aşkına, sevdasına yasak koymuşlardı.

Bu yüzdendir savaşlarda en çok ırzına geçilir kadınların/insanlığın. Bu yüzden dir yağmalanır her savaşta yeniden tüm kentlerimiz, geçmişimiz, insan yanımız.

Hasan Sabbah çölde kadınsız ve sevgisiz bıraktığı delikanlıları, afyonla uyutup kadınların yanına salarmış. Yaşadıkları şeyin düş mü gerçek mi olduğunu kavrayamayan delikanlılar kendilerini cennette hurilerin yanında sanırmış. Cennet ulaşmak için tekrar delikanlılar korkusuzca ölüme ve öldürmeye giderlermiş. Müthiş bir zekanın ve aklın korkunç sonuçları. Bir de askerlere yapılan aç aç gösterileri. Duygularının tatminsizliğine tatminsizlik katarak acaba daha bir bilenmezler mi savaşa. Savaş bilinç altında fetih ve ırza geçme duygusu değilmi.

Hangi savaşta komutanla askerin tecavüz öyküsü yoktur acaba, örselenmiş hayatların bekli de örselenmiş ruhlarıyız o yüzden. Acımasız tecavüzlerin istenmeyen piçleri idik belki de. Sevgiden uzak mutsuz hayatların insanları, ne kadar sevebilirdi ki hayatı. Yada ne kadar tutunabilirdi aşka. Örselenmiş genlerimizin hasarını nasıl giderebilir ki hayat.

O yüzden beklide sevmesini bilen çocuklar yetiştirmeliyiz. Hayatı sıkıca ve mutlulukla bağlı çocuklar. O zaman belki savaşları geçekten durdurabiliriz.

Savaşma seviş sloganını yaratan bunları biliyordu belki de ondan bu kadar güzel özetlemişti iki kelimede.