Sevmek aldatmaktır

Gözümüzün önünden geçer film şeridi gibi; sevdiklerimiz, sevgi bağladıklarımız. Çoğunlukla yanında olmadıklarımızdır ardından ağladıklarımız. En küçük bir cümle, en küçük bir nakarat gözlerimizi yaşartabilir. Hayatın akışında ilerlerken, daha ileridekilere imreniriz habire. Zaman geçer, çiçeklerin solması, baharın son dönemecini yaşaması kalır aklımızda sadece. Hislerimiz duygularımızı örter. Birileri incinmesin diye bazen kendi kendimizle çelişiriz. Sorular artar, sorgulamalar yürek tırmalar. "Gözümüzü budaktan esirgemeyelim" derken kan içinde kalır avuç içlerimiz. Hayatı hayat kılan sevgi mi, umut mu yoksa unutmak istemediklerimiz mi sadece? Sevgi beslemek ve onu büyütmek aslolan değil mi? Sevmek aldatmaktır kendini. Bazı şeyleri yüreğine gömmek, unutmak istemediğin halde unutmaya çaba göstermek. İki kere ikinin dört etmediği şeydir sevmek belki de. Kalbindeki sabit pi sayısıdır. Küsürati vardır ama net sayılır daima. Küsürata kalmaktır sevmek belki de. Belki de sadece ve sadece ağlamaktır ya da bel bağlamaktır. Başkasını değil kendini aldatmaktır sevmek.