Sevmeyi bilebilsek

Bilebilsek, kuşları, böcekleri, masamızda duran balığımızı sevmeyi. Doğadaki tüm yeşillerin farkına varmasını bilebilmşolsak yaptığımız işlerden daha çok haz alacağımıza inanıyorum. Haz alarak yapmış olduğumuz işlerde de insan daha başarılı oduğuna inanıyorum.

"Sevmek duygusu"nu normal duygu ölçülerinde kullanmayı becerebilmemiz için insanın önce bebekliğine dönmesi gerektiğine inanıyorum, çünkü; bebek anneden, babadan öğrenir sevmeyi. Daha sonra çevredeki sanat donanımlı insanlardan ve daha sonra sanat ruhlu eğitimcilerden öğrenir sevmeyi.

Peki; toplumumuzun yüzde kaçı sağlıklı sevmek duygusuna sahip?
Dünya'ya bugün gelmiş bir bebek sevme duygusunu nasıl kazanabilir? Anne-Baba sabah uyandığında elektrik faturasını nasıl ödeyeceğini düşünürken bebeğine duygularını yükleyebilirmi? Ekonomik zorluklardan dolayı Anne-Baba'nın duyguları zaten sıfırlanmış.

Bebeğin çevresine bakıyoruz, mutsuz, mutsuz, mutsuz bir çevre. Eğitimcilerine bakıyoruz bebeğin, sadece şekilci, ezberci ve klişeli eğitimciler.

Böyle bir üçlemde bebek nasıl alır sevme duygusunu?
Oysa; eğitim kurumlarımızda, yani okullarımızda matematik, coğrafya kadar resim, müzik gibi sanat derslerine önem verilebilmiş olsa örnek verdiğimiz bebeğimiz sevgi duygusuyla donatılmış olacaktı. Bu donanımla bebek, gelişimini ve dolayısıyla kişiliğini sağlıklı geliştirmiş olup topluma daha yararlı biri olarak karşımıza çıkacaktır.

Aynı şekilde bebeğimiz büyüyüp, iş hayatına atıldığında orneğin; bir gömlek imalatcısı olacaksa, sevgi ve duygu yüklü bir kişi olarak gömleğini daha severek imal etmiş olacak, imal etmiş olduğu gömleği neden imal ettiğini bilecek. Yani;kazanmış olduğu kazancın sadece meta olmadığını öğrenecek.

Herkesin sevme duygusuyla donatılmış ve yaptığı-çalıştığı işlerin içinde sevginin varolduğunu düşünelim, toplumumuz nekadar başarılı şeylere imza atar değilmi?
svgilerimle...