Sığıntılara yer

Bahçeden gelen yavru kedi viyaklamalarını duymuyor olabilmek ne şans! Benim algıda seçici kulaklarım bu sesleri anında radar gibi kayda alıyor, ondan sonra naapsam nafile!
İşte yine başım belada...Bir gün arayla evin önünden devşirdiğim bu iki yavruya, barındıracak bir yerler arıyorum. Bizim evin üç adetlik kedi kadrosu maalesef dolu. İki ay kadar oluyor, perişan bir yavruyu sokaktan kurtaramadım. ''Kadidi çıkmış gariban'' herkesten ve benden de kaçtı. İçimde bir sızı olarak kaldı. Yaşıyor olmasına hiç ihtimal veremiyorum. Fare büyüklüğündeki cüssesine bakmadan, kedi büyüklüğündeki bir kediye kafa tutuyordu, sesini ilk duyduğumda...Aslında kafa tutmak değil de etraftan imdat istiyordu. Ben yetiştim ama O anlamadı, ''kedi'' benden kaçmıştı, ama ''yavru'' olanı da kaçtı. Gece vaktiydi, epey uğraştım, yakalayıp emniyete alabilmek için...olamadı! Herşeye karşı öylesine ürkekti ki...Bir daha da görmedim O'nu.

Şu an, büyükçe bir kafeste, gidecekleri günü bekleyen yavrulardan ilkinin sesini duyduğumda bu defa kaçırmamaya kesin kararla hazırlıklı gittim.
Gündüzdü, yerini tesbit etmem, ve kendisini görmem kolay oldu. Bir bezle çalıların arasından çekip aldım. Öylesine titriyordu ki...Islaktı, pisti,küçücüktü...Neyse ki bazı kedisel donanımlarımız var. İki büyük kediyi seyahat ederken koyduğumuz ''voyager'' iyi bir geçici barınma mekanı oldu. İçine gazete kağıdı döşeyip, bizimkini kapadık. Süt, mama ve suyunu da koyduk. Bir yolunu bulana kadar orada kalsındı, bakalım...

Ertesi gün, ben evden uzaktayken, bu defa başka bir viyaklama gün boyu devam etmiş, geldiğimde de hala sürüyordu, ne yazık! O'nu da kolayca bulduk. Diğeri gibi, pis ve çok küçüktü...Besbelli biri (insan!) bunları analarından koparıp buralara getirip atmıştı. Canhıraş annelerini çağırıyorlardı ve büyük ihtimalle kardeşler. Diğerinin yanına koyduk. Birbirlerini hiç yadırgamadılar, ayrıca çok da benziyorlar, işte görüntüleri burada.

Himayeme alalı bir kaç gün oldu. Zavallıcıklar kendilerine geldiler. İkisi de çok güzel...İlgili, aklıma gelen her merciye müracaat ettim. Sonuç yok. Şimdi onları ''isteyerek'' bakacak bir yer arıyorum. Bulamazsam!...Yapacak bir şeyim kalmıyor, geldikleri ortama geri bırakacağım. Hayat mücadelelerinde biraz daha iyi durumda olacaklar hiç olmazsa...Koşullarım onları da barındırmaya hiç müsait değil. Keşke olsaydı...