Şimdi daha iyi anlıyorum: Ben Babama benziyorum…

Babasız ilk babalar gününe yaklaşırken, kısa süre önce fark ettiğim bir benzerliği yeniden anımsıyorum. Ben, sadece anneme değil, babama da benziyorum. Ataerkil ailelerde büyüyüp, adaletsizliği yenebilmek için anneye yaklaştıkça babayı fark etmeden uzaklaştırdığımı anlıyorum. Ona benzemeyi reddettiğimi, annemle babamın ortak özelliklerinden iyi olanları sadece anneme mâl ettiğimi görüyorum.

Şimdi daha iyi anlıyorum; şu anda beni toplum önünde öne çıkaran konuşma becerimi babamdan aldığımı…

Şimdi daha iyi anlıyorum; sivil toplum çalışmalarına ilgimin sendikacı ve dernekçi olan babamdan geldiğini…

Şimdi daha iyi anlıyorum; bir koltukta 2 karpuzun sığdırılabileceğini babamdan gördüğümü…

Şimdi daha iyi anlıyorum; garip kalanlara yardım etme isteğimin babamdan geldiğini…

Şimdi daha iyi anlıyorum; anneye duyulan sevgi ve hürmetin, iyi bir evlat olan ve annesine sonsuz sevgi duyan babamdan geldiğini…

Şimdi daha iyi anlıyorum; annem ile babamın niyetlerinin ne kadar ortak olduğunu, ne kadar birbirlerine benzediklerini ve neden ölüm onları ayırıncaya dek evli kaldıklarını…

Şimdi daha iyi anlıyorum; annem gibi babamı da ne kadar çok sevdiğimi…

Yaşam hakkında da fazla şey bilmesek de ölümü hiç bilmiyoruz. Umarım babam, babasına kavuşmuştur. Nur içinde yat, babalar günün kutlu olsun babacığım…