Sınavların tozu çıktı

İlçelerden, kasabalardan, köylerden il merkezine sınav için gelmişler. Yaşları 11-12 arası. Her birinin yanında aileden birileri var. Büyük bir lise bahçesinin bahçesi tıklım tıklım çocuk ve yetişkin insan dolu. Sınav heyecanından çocukların dudakları kıpır kıpır. Kasaba ve köylerden gelenler daha ürkek, daha çekingen. Köyden gelen bir vatandaş, iki çocuğu ile birlikte ve ikisi de aynı anda, ayrı ayrı okullarda sınava giriyorlar.

Çocuklar şehrin yabancısılar. Baba, okulun hangisine koşturacağını şaşırmış durumda. Sınav sınav derken, sınav için yaş sınırı iyice düşürüldü.Sınavların iyice tozu çıktı. Aslında, çocuk için; doğdu sınav, diş çıkarttı sınav, oturdu sınav, emekledi sınav, yürüdü sınav, konuştu sınav olmalı ki, sınavın hayatımız için ne kadar önemli ve anlamlı olduğu belli olsun. Üstelik sınavın yeri de Ankara olmalı ve bebeklerden beri tüm Anadolu sınav günü Ankara’ya taşınmalı. Şekli, biçimi, zamanı yeri uygun olduğu sürece, sınavın başarı değerlendirmedeki yeri ve önemi kuşkusuz tartışılmaz. Objektif bir anlayış ve ölçü ile, eğitim öğretim süresi içinde başarının değerlendirilmesine kimsenin bir diyeceği olamaz. Eğitim süresi boyunca, sınavdan sınava koşuşturma, öğrenci için yaşamsal öneme sahip sosyal faaliyetlere zaman bırakmıyor ve sınavlar nedeni ile öğrenci sosyal çalışmalara istekli davranmıyor. Sonuç olarak, sınava dayalı bir yaşam içinden gelen, fazla okumayan, muhakeme gücü zayıf, içe dönük, bencil, seçimi zayıf, bilinçsiz tüketici, fazla edilgen gibi olumsuz özellikleri ağır basan bir nesil.

Hüseyin Seyfi