Siyah Beyaz Köpeklerimiz...

Yaşlı Kızılderili reisi, kulübesinin önünde torunuyla oturmuş, az ötede birbiriyle boğuşup duran iki kurt köpeğini izliyordu.

Köpeklerden biri beyaz, diğeri siyahtı ve 12 yaşındaki çocuk, kendini bildi bileli o köpekler dedesinin kulübesi önünde boğuşup dururlardı.

Dedesinin, sürekli göz önünde tuttuğu, yanından ayırmadığı iki iri kurt köpeğiydi bunlar.

Çocuk, kulübeyi korumak için bir köpeğin yeterli olduğunu düşünüyor, dedesinin ikinci köpeğe neden ihtiyacı olduğunu ve renklerinin neden illa da siyah ve beyaz olduğunu anlamak istiyordu artık.

O merakla, bir gün sordu dedesine:

Yaşlı reis, bilgece bir gülümsemeyle torununun sırtını sıvazladı. "Onlar", dedi, "Benim için iki simgedir evlat". "Neyin simgesi" diye sordu çocuk. "İyilik ile kötülüğün simgesi. Aynen şu gördüğün köpekler gibi, iyilik ve kötülük içimizde sürekli mücadele eder durur. Onları seyrettikçe ben hep bunu düşünürüm. Onun için yanımda ve gözümün önünde tutarım onları."

Çocuk, sözün burasında; "mücadele varsa, kazananı da olmalı" diye düşündü ve her çocuğa has, bitmeyen sorulara bir yenisini daha ekledi: 

"Peki"dedi, 

"Sence hangisi kazanır bu mücadeleyi?"

Bilge reis, derin bir gülümsemeyle baktı torununa, 

"Hangisi mi evlat? Ben, hangisini daha iyi beslersem...”

Değerli okurlarım! 

Bilge reisin mesajı çok açık.

Bizler özgür, haklılık içinde, dostlarımız ile dopdolu bir hayat yaşamak istiyorsak, etrafımıza öfke ve isyan tohumu ekmek yerine, içimizdeki siyah ve beyazı fark edip, özrü olmayan şeylere, özetlemek gerekirse bizleri olumsuzluğa iteni aç bırakıp susturmalı, huzur içinde yaşatacak olanı yani diğerini beslemeliyiz diyorum.

Ahmed F. Yüksel