Siyah beyaz resimlerle anılara yolculuk

Bugün anılarda bir yolculuğa çıkmak istedim ve hemen sararan albümün siyah beyaz duygu ve anlam yüklü fotoğraflarda buldum kendimi.

Ne zaman karıştırsam sayfaları bana çok şeyler anlatan bu resimler bende bir tarih ve duygu yoğunluğuna yol açıyor.Bugünkü teknolojinin nedense harika tasarım ve renk zenginliğine sahip fotoğraflarında olmayan bir tat koku var onlarda..
Sanki o siyah beyaz fotoğraflarda sadece fotoğraf yada an kaydedilmemiş aynı zamanda duygular ve yüzdeki mimikler o kadar güzel işlenmişki insan resimlere bakarken adeta yaşıyor o anı ve o duyguları.

Resimlerden birinde şimdi hayatta olmayan sevgili amcamın gülen yüzü karşıladı beni.Sıcacık, içten espri , hayat canlılık dolu o yüzü karşıma geldi birde ama ansızın sonra içimi suya düşen bir köz gibi cızlatan ayrı bir duygu daha oluştu.
Sevgili amcam hayata ve kırlarda açan çiçeklere sevgili köy çocuklarına ışık yayan onları ışıtan bir anadolu eğitim neferi , bir köy öğretmeniydi.Çocukluğu yoksul anadolunun kıraç topraklarında geçmiş ama yılmamış okumuş ve sonrasında yalın ayak büyüdüğü o topraklara eğitim veren bir öğretmen olmuştu. Benim daha yeni dünyayı hayatı tanımaya başladığım çocukluk yıllarıydı amcamın kahkahaları , etrafını esprilerle güldüren canlı hayat dolu konuşmalarıyla bizlerin, tüm köyün elektriksiz televizyonsuz yıllarında hem sineması hem de tiyatrosuydu.

Aşkları, sevdaları, ayrılıklarıyla kısacık ömrüne zengin anılar sığdıran amcam aynı zamanda çok iyi bir yazardı. Sonradan ondan bize miras kalan mektupları ve yarım kalan yazma denemeleri halen okudukça bizleri buralardan alıp ta uzaklara duygu sağanaklarına götüren birer serüven gemisinin güvertesi gibi içimizi titretiyor, gözlerimizi nemlendiriyor.

Sevgili amcam, değerli köy öğretmenim,

Aramızdan çok erken ayrıldın.Ama ne zaman siyah beyaz resimlerini elime alsam o gülen yüzünü görsem, elimde değil boğazım düğümleniyor.