SON "PARDON"

Bazı olaylar, anlar vardır. Bu durumlar gerçekleştiğinde gidiş ve dönüş (olursa tabi) sırasında sıradan bir geri dönüş olmayacağından, “pardon” demek için çok geçtir. Öldükten sonra, “şunları yapmasaydım” ya da “şunu da yapsaydım keşke” deme şansı, topyekûn bir savaşta, düşman silahlarına göre en üstün silahlarımızın olduğuna inanç, “uçurumdan düşerken aşağıya düşünce sağ kalıp kalmayacağımıza olan inanç”, “yoğun bakıma girince, çıkıp çıkamayacağımız”, ya da “çok şiddetli bir depremde binamızın” ne olacağı, tüm bunlar belirsizdir.

“Pardon” deme şansımız, ya da “ah keşke” demenin anlamsız olduğu ve hemen hemen hiç şansımızın olmadığı nice zamanlar vardır aslında. Sıradan olmayan bu durumlar insanların başına nadiren gelir. Nadiren geri getirir.  Olay ya da olayların vuku bulduğu durumlarda; nadiren geri dönüş olur, yoğun bakımdan çıkan insan, genelde ne olduğunu hatırlamaz. Topyekûn savaşta, aynı şekilde ne olacağı da muallaktır. Çünkü kimin hayatta kalacağı, kimin yaşayacağını tahmin etmek mümkün değildir. Çünkü savaşan taraflar bir şekilde gücünü abartır, gizler. Kimse sıradan sırlarını dahi paylaşmazken bazı devletler hariç, devletlerin sırlarını uluorta ortaya dökülmesini bekleyemezsiniz. Adı üstünde sırdır.

Gün gelecek biz de, bugün son yolculuğuna çıkanlar gibi bir yolculuğa çıkacağız ve bir daha “pardon” diyemeyeceğiz. Geri dönenler, dönecek belki ama gittikleri yerden ve döndüklerinden haberleri olmadıktan sonra dönmelerinin bir anlamı olmayacak, anlattıklarını dilimize çevirmeleri zor olacağından anlatsalar da o zaman biz anlamak istemeyeceğiz, anlayamayacağız. Tıpkı anlatamadığımız nice anlar gibi.