Son Demde Aşk - Kitap

“Hasretine bağlandım,

Eza vardı yokluğunda,

Yokluğunu öldürdüm,

Ceza vardı bağrımda…”

Bu dörtlükle belirdi Son Demde Aşk’ın hikayesi… Bir an aklıma takıldı, ezberime düştü, not aldım ve başladım yazmaya. Yazdıkça bölümler canlandı gözümde, gözümde belirenlere yine dörtlükler eklendi usulca. Yine ezberime düştü o dörtlükler, not aldım. İlerledim. Kelimelerim birleşip cümlelere dönüştükçe aslında hayalden ürettiğim hayat hikayesi iyiden iyiye belirdikçe dörtlükler çoğaldı, çağladı sanki. Derken sona vurdu hikayem.

Her hikayenin bir sebebi vardır mutlaka. Kimisi acı başlar, kimisi tatlı… Ve her hikayenin bir sonu vardır ama gerçek ama yalan. Kimisi ağlatır biterken, kimisi güldürür…

Bu hikayede hepsinden olsun istedim yazarken. Hüzün ile mutluluk, öfke ile sükut, korku ile güven, hırs ile rahatlık… Aklınıza gelebilecek her türden duygunun sona varmasını hayal ettim. Yazarken yaşadım, elbette öyle olmalıydı zaten ama bu hikaye başka geldi yüreğime. Kendim yazdım, kendim yaşadım misali. Empati yapmanın doruklarına ulaştım sayesinde. Bitirirken yaşadığım travmayı anlatmam imkansız… Ama bitirdim sonuçta. Son sayfasının son noktasına sahip cümlesinin altına SON yazabildim nihayetinde.

Peki neydi bu hikaye?

İki kadın… Birbirinden haberli, habersiz. Biri hayata diğeri kendine hırslı. 

Bir adam, herkesten haberli, herkesten nasipli.

Bir anne… Aldığı nefesi parayla eşleştiren.

Bir anne daha… Aldığı nefesi aşka bahşeden…

Okuyan insanlara hikayemi belli başlı anlatacak birkaç cümle bulmayı yeğledim.

“Birbirinden habersiz iki kardeş,

Kardeşlere tutkun bir yazar…”

Her yürek başka düşünür. Her kalp başka atar, değil mi? Her acı dayanılmaz değil, her sevinç sonsuza dek sürmez… Bu hikaye de göründüğü gibi değil işte. Nasıl başladığı da nasıl bittiği de sahip olduğu dörtlüklerden esinli…

“Nazara mı geldik sevgilim,

Acı’n işledi içime,

Azına da muhtacım yeter ki

Aç bırakma beni sevgine…”

Tavsiye mi diye sorulsa, verecek cevabımı kestiremiyorum ancak yazmak istedim. Paylaşmak istedim...

Sevgiyle, saygıyla…

Son Demde Aşk -  Arka kapağın yazısı;

Bunca yol geldim de kimi sevdiğime mi karar veremedim? Nasıl da acizmişim… Nasıl da kullanmışım kendimi… Bir kitap uğruna hem de! Yazıldığı gibi olmuyormuş, anladım. Yazdığım gibi değilmiş olaylar… O karakterler… Asla! Asla benim ifadelerimdeki gibi değilmiş hissedilen… Fırıldak gibiyim, kendimi kullandım ayrı… Nisan'ı ayrı… Şule'yi ayrı! Kim okur ki benim yazdığım kitabı? Okunacak kitap değil, yazmalıyım bunu da bir köşesine… Nisan gitti. Dönmem diyor. Şule bitti. Sevmem diyor. Lanet olsun ben bittim ama ruhum ölmem diyor!