Süreyya Ayhan ve karne günü...

Süreyya Ayhan, benim içimde bir sevinçtir; ama bir o kadar da hüzündür. Bugün bir kez daha ve daha çok üzüldüm. Süreyya Ayhan bunları haketmedi. Arşivimde birkaç yazı var, ileride Süreyya'yı bir kez daha yazacağım. Şimdilik bu kısa yazıyla yetiniyorum.

"Süreyya Ayhan Kop'a ömür boyu pistlerden men cezası! Doping kullandığı gerekçesi ile Atletizm Federasyonu Ceza Kurulu'na sevk edilen ve bugün son duruşması yapılan Milli Atlet Süreyya Ayhan Kop'a şok ceza. Ceza Kurulu yaklaşık 2 saat 45 dakika süren toplantı sonrasında Süreyya Ayhan'a doping kurallarının 2. ihlali sonrasında ömür boyu yarışmalardan men cezası verdi. Ceza Kurulu ayrıca Süreyya Ayhan'ın antrenörü ve eşi Yücel Kop'u ise 2 yıl yarışmalardan men etti."(Milliyet 25.01.2008)

Süreyya Ayhan "Bu ceza Türkiye'ye verilmiş bir cezadır." dedi. Bence de öyledir. Eşi Yücel Kop ve Süreyya Ayhan, yasal yollardan bu yanlışı düzelteceklerini ve bundan da emin olduklarını söylediler.

Bir yakınım insan hayatta üç şeyden dolayı ya şanslıdır; ya da şanssızdır der: Doğarken, iş seçerken ve eş seçerken... Süreyya Ayhan doğarken hem şanslıydı hem de şanssız. Süreyya Ayhan, size naçizane çağrım: bir an önce anne olunuz, ideallerinizi çocuğunuzda/çocuklarınızda gerçekleştiriniz. Bir de milletimizin çocuklarından Süreyya Ayhanlar yetiştiriniz. Kaderiniz, belki de size bu kadar şans tanıdı. Üzülmeyiniz! Siz, her zaman gönlümüzdeki tahtta olacaksınız.

Bugün birinci dönemin karne günüydü.

Öğrencim Berna ikinci kardeşini bekliyor bugünlerde. Annesiyle geldi karnesini almaya. Anne:"Doktor dedi ki bebek gelişmemiş." Anne üzgündü.

Betül ve kardeşi Fatoş yurtta kalıyorlar. İlköğretim birdeyken anne ve babalarını trafik kazası sonucu kaybetmişler. Anneannelerinde kalacaklar bu ara tatilde...

Öğrencim Ebru günlerdir okula gelmiyordu. Bugün okula, karnesini almaya geldi. Neden gelmediğini sordum: "Babamın halasının oğlu öldü öğretmenim." Çocuk on yaşındaymış, kendisine yumurta pişireyim derken mutfak perdesi alev alıyor; suyla söndürmeye şalışırken alevler evi sarıyor, battaniyenin altında korunmaya çalışırken yanıp kül oluyor.

Cem, ameliyat sonrası yeniden hastalandı. Düzelmiş. Bugün karnesini almaya geldi.

22 Ocak 2008 Salı günü öğrencilerimizi "İstanbul Oyuncak Müzesi"ne götürdük. Küçükken kendi oyuncaklarımı kendim yapardım. Oyuncağımın olduğunu hatırlamıyorum. Sunay Akın'ın bu oyuncak müzesini ben çok sevdim, hele çocuklar bayıldılar; çok mutlu oldular. Küçükken oyuncağı olan çocuk şiddet yanlısı olamaz. Eski oyuncaklar tabi... Milli Eğitim Bakanlığı, her çocuğa ayda bir oyuncak vermelidir. Bakanlık veremiyorsa dernek ve vakıflar vermelidir. Oyuncaksız büyümek ne kötü!..

Karne sevinci de bir başka sevinç; çok özel bir sevinçtir!.. Bugün milyonlarca çocuğumuz bu sevinci yaşadı. Benim ülkemde çocuklar hergün sevinmeli, hergün çok mutlu olmalı. Büyükler, bu yüzden hiç kavga etmemeli. İyi örnek olmalı onlara.

Öksüz bebek dün doğdu. Kendisini dünyaya getiren doktorun adını aldı. O artık öksüz Sadi Rıza. Anne Yıldız Alçı öldü. Hayattayken de hayatta mıydı acaba?!.. Bu kısacık ömrü ne kadar hazindi, kimbilir!.. Rahmetli anne Yıldız Alçı'nın organları hastalara nakledildi, cenazesi de bugün Ağrı'da toprağa verildi. Allah rahmet eylesin.

Okuldan ayrılırken dokuz yıl önce mezun ettiğim öğrencim Nisa'nın babasını gördüm. Nisa Açıköğretim Fakültesi son sınıfta. Babası: "Hocam madden son noktaya geldim. Kredi kartları da yetmez oldu. Nisa'nın öğrenimini donduracağım." dedi.

Nisa, İmam Hatip Lisesi'ni bitirdi. Başörtülü. Benim memleketimde ister başörtülü olsun, isterse başı açık; hepsinin ortak paydası yoksulluk. Birbirimizle savaşmayalım, şu yoksullukla savaşalım. Başörtülü de okusun, başı açık ta... Her ikisi birden elele versin!..Bizler de hem başötülüyü, hem de başı açığı aynı sevgiyle sevelim...

Süreyya Ayhanlara da sahip çıkalım...

Bir karne günü daha geride kaldı. Unutmadan yazayım: Öğretmen sendikaları da bakanlarına karne verdiler. Öğrencilere de bakanımıza da hayırlı olsun!..

Fot.bugünkü Milliyet