Tavrın tarafsızlığı-düzen demokratlarına karşı

Darbenin ya da şeriatın karşısındaymış gibi saf tutan iki grubun da neo-liberal düzenin yardakçıları-uzantıları olduğu kuşkusuzdur.

Yaşananların egemenlerin iktidar mücadelesi, fillerin savaşı olarak görmeyi anti-demokratik bir tavır olarak niteleyenler, ‘şeriat isteme özgürlüğü’ isteyenlere koltuk çıkmayı özgürlük mücadelesi olarak görüyor.

Diğer taraftan mutlaki-cumhuriyetçiler, darbeye karşı olmayı AKP’li ya da şeriatçı olmakla bir tutuyor.

Darbe karşıtlığı yaptığını iddia eden demokrasi kahramanı Nazlı Ilıcak hanımın (yaşımız yetmese bile) ordunun Fatsa’ya girerkenki yazısını biliyoruz. “Fatsa’da olay vardır. Bu ‘hayâsızca akını durdurmak’ için elbette devlet kuvvetleri Fatsa’ya girecektir. Girmiştir de”. Bu sözlerin sahibi bugün en büyük darbe karşıtlarından birisidir.

Üstelik solu darbeye karşı kesin tavır almamakla suçluyor. Sanki gerçekleşen iki darbenin muhatabı yükselen sol gençlerin tımar edilmesi işlevini görmemiş, sosyalistler kuşaklar boyunca işkence hanelerde ömür tüketmemiş gibi.

Meydanda saf tutanlar ulusalcılarla yeni muhafazakârlar. Bu durumda solun ‘taraf’ tutması gerektiğini düşünenler hangi akla hizmet ediyor acaba?

Acaba AKP kapatılmış olsaydı, statükocu-merkeziyetçi ulusalcılar memleketi kurtaracak mıydı?

Egemenlerin iktidar (daha doğru bir deyişle rant) mücadelesine temkinli yaklaşan ve iki tarafında emperyalizmin yerel kahramanları olduğunu unutmayan bir soldan (benim hala umudum var) beklenen; mevcut durumdan gerekli dersleri çıkarıp, ezilenleri gerçek bir direniş paralelinde bilinçlendirmesidir.

Bu ülkede elbette darbe olabilir. Ezilen yığınlar bilinçli bir başkaldırı-imece etrafında birleşirse, yükselen sol dalgaya karşı ‘elbette’ darbe olur.

Düzeni topyekûn reddeden solcular, elbette düzenin taraflarından birini tutmak zorunda değildir.