Tekrarı yok bu filmin...

Tekrarı yok hayatımın.
Tek yapabildiğim kozalağımda büyüyüp kelebek olabilmekti.
Kelebek olup uçmak ve tek günlük hayatımı yaşamaktı. Yaptım ve bitti görevim. Görevim değildi belki bu, yapabildiğim bu kadardı.
Uçtum, uçtum, istediğim kadar. Kanatlarım yorulana kadar..
Yapabildiğim bu kadardı..
Çiçeğe kondum, böceği yedim.
Güneşi sevdim, ayı da. Geceyi, gündüzü yaşadım. Gündüzün verdiği enerjiyi gece harcadım.. Gecenin verdiği huzurla gündüzümü aydınlattım..
Tekrarı yok hayatımın.
Benden başka yaşayacak da yok bunu. Bu kanat başka kimde var ? Kimsede aynısı yok. Ben, kendim, ruhum, ipek böceği olarak geldim ve kelebek olarak gidiyorum işte. O küçük ipek böceği hailimi de sevmiştim ama kelebek olmak daha güzelmiş. Her anın güzelliğini görmek.
Kelebekler gibi.. lafını doyasıya yaşadım.
Geldim, gezdim, gördüm.
Tekrarı yok hayatımın.
Tekrarı yok bu filmin...