Toroslar’ın aykırı çiçeklerinden püren

Her yaşın olduğu gibi, her mevsimin de kendine özgü güzelliği vardır. Ancak “En çok hangi mevsimi seversiniz?” sorusuna genellikle “İlkbahar” karşılığı verilir. İlkbahar doğuş, diriliş anlamına gelir. Bu mevsimde havalar ısınmaya başlar, doğa kış uykusundan uyanır, çiçek kokusu sarar ortalığı. Sonbahar ise hüzün ifade eder çoğumuz için. Ölümü bile anımsatır. Yapraklar sararıp solar, savrulur bahtının rüzgârına.

Oysa bu durum hiç de öyle değildir Toroslar’da. İki aykırı bitki vardır buralarda ölüme, hüzne meydan okurcasına canlanan, çiçek açan. Biri püren diğeriyse siklaman.

Latince adı, erica manipuliflora olan püren, makiliklerde ve kalkerli toprakların güneş gören yerlerinde yetişen, 50 ile 80 cm boyunda, çalı görünümlü bir bitkidir. Dalları çok çabuk kırılır. Ucu sivri, küçük koyu yeşil, çam iğnesini andıran yaprakları vardır. Püren kışın yapraklarını dökmez ama mevsim sonunda bronzlaşır ve bu durumunu çiçek açma zamanına kadar korur. Diğer bitkiler kış uykusuna yatarken, püren uyanır ve kasım başlarında açık pembe çiçek açar. Küçük bir çana benzeyen, hoş kokulu, boncuk boncuk çiçeklerin ucu dört parçalıdır ve bunların da ortasından ince, mor bir uzantı kendini gösterir.

Püren çiçeğinin idrar yolları rahatsızlığına iyi geldiği söylenir.

Polence zengin, iyi bir nektar kaynağı olduğu için, arılar onu çok sever. Topladıkları öz, bala vişne suyu tadı verir. Püren balı hafif acımtıraktır. Kendine has bir kokusu vardır ve kıymetli bir baldır.

İşte kasım geldi, açtı pürenler. Aydıncık’ın pürencik deresi mis gibi kokuyor. Ama üzerlerinde yalnızca üç beş dağ arısı vızıldıyor. Karacaoğlan’ın dediği gibi:

“Arılar da konmaz oldu pürene Şükür olsun bu sevdayı verene.”