Üçü bir arada

Midemin üstünde bir yumruk. Her kabullenemediğim ayrılıkta yaşadığım şey. Yani yabancı bir his değil benim için. Oğlum geçen gün Fethiye’ den ayrıldı. İçim kan ağlıyor. Fakat annemin meşhur lafıdır; “ Kan kussan kızılcık şerbeti yuttum diyeceksin.” Misali ayrıntılara girmeyeceğim. Bugün için anne sözü dinlemek geldi içimden. Aslına bakılırsa artık ben “ sırlarımız kadar hasta olduğumuza “ inanıyorum. Dedim ya, yalnızca bugün için duygumu söyleyip geçiyorum.

Nereye mi? Geride bıraktıklarına: Bir papağan; erkek, adı “ Aşil” .Diğeri ise bir köpek; erkek, adı “ Argos”. Beni zaten sayan yok. Anlayacağınız bir oğul gitti, yerine iki oğul geldi. Sağlık olsun. Tanrı gücünü de verecektir.

İki çocuklu olmak zor işmiş. Argos sonradan üstüne gelen Aşil’ i hiç sevmiyor. Fırsatını bulsa bir dil atıp yutacak. Hayvanlar için de demek ki sevgiyi paylaşmak o kadar kolay değil. Biz üç kardeştik, annem kıskançlık damarımız kabardığında her birimize gizli gizli  “ sen en çok sevdiğimsin “ der gönlümüzü alırdı. Bunu tabii, ancak büyüdüğümüzde öğrendik sohbetlerimizde.

Biz de üçümüz bir arada; Argos, Aşil ve ben belki de bekliyoruz yalancıktan da olsa “ çok sevildiğimizi “ bilmeyi. Kim bilir?Belki bir gün… Olur, mu olur! Ne dersin Tanrım?