Umutlar

Umutlar... Hani ilk başlarda hep masmavidir de sonra yavaş yavaş solup griye kaçarlar. Zamanın istekleri hiç bitmez ve ne zaman umudunuza koşmak isteseniz zamanın istekleri umudunuza çölme takar ve umutlar yine yarınlara ertelenmenin burukluğunu yaşarlar.

Hele birbirini çok seven insanlar… Ne çok şey umarlar birbirlerinden ne çok şeyi umut ederler zamandan ve ne çok şey vardır ne az şeyle yetinmeye mecbur bırakır insanı sonunda..

Bu hayatın gidişatı böyle olsa gerek. Gidişata kafa tutanları da benim gibi cezalandırıyor olsa gerek. Düşün düşün içinden çıkamadığım sancılı sarsıntılarla beynimi bulandıran bir ceza bu... Düşün düşün sarsıntısı her düşünüşte artan depremin izlerini taşımaya mahkum kalmış bir yıkıntının görüntüsü gibi...

Umutlarımın pasparlak mavisini kirleten ve asla parçası olamayacağım bir gidişat...

Hani bir aleti birleştirmeye çalışırsın da bir parçası fazla çıkar ne işe yaradığını bulamasın ama işin ilginç yanı alet o parça olmasa da çalışır ya.. İşte ben de bu gidişatın fazla çıkan parçasıyım sanırım...

Kimse hiçbir zaman ne işe yaradığımı anlamayacak, taki gidişat aksamaya, alet garip sesler çıkarmaya başlayana kadar. Bir anda o eksik parça akla gelene kadar…

Git bakalım dünya gidebildiğin yere kadar. Beni griye boyayıp sildiğin maviliğime muhtaç olduğunda elinde mavi boya kalacak mı bakalım? Bana ayıramadığın zamanı da silinmeye başladında ne olacak bakalım?

Umutların ve umutlarımın silinip yok olmaya başlayan grisiyle benim gibi düşünen insanlar adına seslenerek yazıyorum bu satırları...