Urla... Yar

İnsana dünyanın aslında güzel bir yer olduğunu hatırlatacak , yaşadığını hissttirecek yerlerin olması çok güzel. O sabah erkenden kalkıp urla yoluna düştüğümde böyle düşünmüştüm

Otobüs Güzelbahçeyi geçip İskeleye vardığı zaman, yıllar önce anneannemin duyduğu o yaşam kokusunu duyarım. Urla'nın kokusudur bu. . .

Yaklaşık bir asır önce büyük dedemin Arnavutluk'tan çıkıp geldiği, çok sonra anneannemin at sırtında belinde silahla dolaştığı, dedemin dağlarında sürünün başında 45 yıl ömür çürüttüğü bu ata toprağına nezaman gelsem "var olduğumu"hissederim.

Büyük dedemin yaptığı, şimdilerde bir harabe halinde duran yıkık dökük evi görürüm. . . . Hüzünlenirim

Yıllar sonra dedemin haftalarca tatarda kaldığı günlerde anneannemin sırtında taşıdığı taş ve kerestelerden yaptığı, hala sapasağlam duran, annemin, teyzemin ve dayılarımın çocukluk ve ilkgençlik yıllarını geçirdikleri evi görürüm. . . Hüznüm mutluluk olur

Evin dokunduğum duvarlarında, çileli bir ömrün son demlerinde, umutsuz bir yalnızlığın içinde toprağını giderek daha fazla arayan anneannemi düşünürüm. . .

30 yıl önce ata toprağını terk etmeye sebep olan o uğursuz baskında anneannemin tek başına 7 kişiyi nasıl geri püskürttüğünü düşünürüm. . .

Bir ailenin "var olduğu"topraklardan koparılıp, bir bilinmeze doğru savrulma hallerinin nelere mal olduğunu düşünürüm. . .

Anneannemin anlattığı inanılmaz hikayelerin geçtiği bu diyar beni kendi tarihi ve tarihimde uzun bir yolculuğa çıkarır.

Bazen yapılan hatalar sonucu sıradanlıkla pek ilgisi olmayan, sevdiklerini cahilce acıtan, atalarını lanetleyen ve korkusuz yaşamaya mecbur insanların ne ağır bedeller ödetiğinin tanığıdır buralar. . . .

Tıpkı hayatın diğer insancıklara ödettiği bedellerin tanığı olan diğer yerler gibi.