Üzüntüyü bırak yaşamaya bak

Sinek küçük bir hayvandır ama mide bulandırır derler. Yerinde söylenmiş bir söz. Hayatın her sahasında bu sözün doğruluğunu teşkil eden örnekler görüyorum. Küçücük olaylar bile insanı nasıl da yıpratıyor. Nasıl da sıkıyor insanın canını. İnsanız; duygularımız var, kalbimiz var. Bundan dolayı sanırım bu kadar çok etkileniyoruz olaylardan, insanlardan. Halbuki şu kalp denen sırça köşke sahip olmasak her şey ne kadar da kolay olacak. Kalpsiz dediğimiz insanın bile bir kalbi var. Olaylardan etkilenmez sandığımız, güçlü görünümlü insanların bile içlerinde kırılgan bir yürek atıyor.

 

Yaşam bir sınav.  Her sınav gibi bir gün bitecek. Biteceği gün elimizde sadece çalıştıklarımız olacak. Yani yaşanmışlıklarımız, gördüklerimiz, güldüklerimiz… Bir öykü okumuştum. Bir köye giden araştırmacı mezar taşlarının üzerinde birbirinden alakasız birçok rakam yazılı olduğunu görmüş ama bu rakamların sırrını çözememiş. Ay mı, yıl mı, saat mi? Bilen birine danışmış. Bebekler doğduğu an bellerine bir ip bağlarlarmış burda. Yaşamı boyunca her güldüğü an  o ipe bir düğüm atılırmış. Öldükleri zaman da bu düğümleri sayar, mezar taşına yazarlarmış. Böylece onun ne kadar “ yaşamış” olduğunu anlarlarmış.

 

Gülmek,  mutlu olmak yaşamla eşdeğer.  Öyküde olduğu gibi güldüğümüz günlerin sayısını sayamayız ama saymamak daha iyi galiba. Sayamayacağımız kadar çok gülmek. Mutlu olmak, hayatı yaşayabilmek iliklerimize kadar. Üzüntüyü bırakmak, yaşamaya bakmak biraz da. Nasıl olsa bitecek hayat, arada sırada fark etmekte fayda var. 

 

"