Varlığından bize pay katanlar…

Okul, ikinci evimiz gibidir. Belli bir yaştan sonra, zamanımızın büyük bir bölümü orada geçer.

İlk günden itibaren, okulda yeni arkadaşlar edinir, onlarla birlikte düşe, kalka oyunlar oynarız.

Zamanla giderek bu birliktelikten haz duymaya başlarız. Gün gelir, bir an bile okulu ve arkadaşlarımızı görmeden edemeyiz.

İşte, okul dediğimiz ikinci yuvamız, bizler için böyle çekici, güzel ve vazgeçilmez bir yerdir!

Ya öğretmenler!

Okul kapısından içeriye ilk girdiğimizde, bizi karşılayan ve “merhaba, hoş geldin, yavrum” diyen o sihirli sesin sahipleri.

Onlarsız, bir okul düşünmek mümkün mü?

İşleri sadece bizi kapıda karşılamak olsa ne ala! Elimizden tuttuğu gibi, sınıfa götüren ve oradakilerle bir, bir tanıştıran da yine onlardır.

Günü geldiğinde, okulda diğer öğrencilerle birlikte okumayı sökmek ve yazı yazmayı öğrenmek gerekir.

Umutla, özlemle beklenen ve en zor olanı da budur.

Başarmak için önce bol sabır gerekir; toprağa atılan tohumun yeşermesini bekleyen çiftçinin sabrı misali.

Sonra titizlik; nakış işleyen ya da ilmik atan ellerin titizliği gibi.

Bitmedi…

Kıvamı tutturmak için yeteri kadar sevgi ve şefkat de gerekir; evladını okşayan annenin duygularını içeren türden bir sevgi.

Bunlar olmadan okumayı sökmek, yazı yazmayı öğrenmek ve yeni bilgilere ulaşmak mümkün mü?

Varlığından pay katarak, bizlere bu imkânı sağlayanlar, yine öğretmenlerdir. O nedenle, her öğretmen birer yol göstericidir.

Ve günü geldiğinde, herkes nasibince onların ışığından faydalanır...

Bundan mahrum olanlar ise ilerlerken, önlerini iyi göremezler ve yollarındaki engelleri kolay seçemezler.

Dahası bu mahrumiyetin acısını ve çaresizliğini en iyi ancak yaşayanlar bilirler.

İşte, bu nedenledir ki; yalnızca 24 Kasımlarda değil, daima öğretmenlerimizi takdir ve saygıyla yad etmeliyiz.

Ve yolumuzu aydınlattıkları için kendilerine maddi-manevi mihnet ve şükranlarımızı sunmalıyız…