Ve hayata baktı kadın..

Telefonu kapadı, sustu kadın.

Nisan’ın hafif serin ama berrak akşamüstüne inat, pusluydu bakışları ve şimdi suspustu kadın.

Suya bakıp rahatlamak istedi. Nehre yakındı zaten.

Arabadan indi.. Ümitlerini de arabaya kilitledi ve yürüdü kadın.

Kıyıya gelince durdu ve kötü giden her şeyin, hatta hayatın durmasını istercesine durgun durgun baktı kadın.

Önündeki suya baktı. Durmamıştı akar su. Sessiz, derinden, kendi yükünün ağırlığıyla akıyordu usul usul.

Duyarsızlığın mengenesinde sıkıştırılan kalbinin acısıyla, yanaklarından süzülen ılık suların da durmadığını sezdi kadın. Sessiz, derinden, kasvetli ruhunun ağırlığıyla, usul usul, ..Onların da akışını duydu kadın.

Nehrin suyu tatlıydı ama yanaklarını ıslatan su tuzluydu. Diliyle üst dudağını yalayınca, acının da tuzlu olabileceğini tattı kadın..

Bakışlarını gökyüzüne kaldırdı ve baktı.

Bulutlar da durmamıştı ve kendilerini üşütecek bir mevsime ağlamak üzere gidiyorlardı usul usul. Bulutlar da ağlasa belki birazcık mutlanacağını ve hafifleyeceğini düşündü kadın. Ama ağlamadı bulutlar.

Sadece yanaklarının ıslanmasına ve sadece kendi ağlamasına yandı kandın.

Durmamıştı su.. Durmamıştı gökyüzü.. Yolcuydu bulutlar belki de birlikte ıslanmayı bekleyenlerin yurduna. Ama bu kıyıda yalnızdı, yapayalnızdı kadın.

Bakışlarını karşı kıyıya çevirdi ve şehre baktı.

Karşı kıyıdaki arabalar.. Köprüde yürüyen yayalar. Yapayalnız durduğu ama hayatı durduramadığı kıyıdan karşı kıyıya doğru yüzen ördekler.. Önünden akıp giden su.. Başından geçip giden bulutlar.. Hiç biri ama hiç biri durmamıştı. Sadece kendisinin durmasına şaştı kadın.

Öyle çok şeye şaşırmıştı ki zaten..Kafası karmakarışık, yüreği sıkışık, oturdu kadın.

Yalpalayarak giden her şeyin ve kafasında dönüp dolaşan düşüncelerin de yerli yerine oturmasını ister gibi, oturdu kadın.

Dizlerini birleştirdi, göğsüne doğru çekti, kollarını bacaklarına dolayıp birbirine kavuşturdu.

Kollarının aslında başka kollarla kavuşmasını isteyerek ama olmayacağını bilerek, kendi kendine güç vermeye çalıştı kadın.

Çenesini dizlerine usulca dayadı ve durmayan suya, durmayan bulutlara, durmayan şehre, insanlara, ördeklere.. Kafasındaki durmayan düşüncelerle tekrar tekrar, tekrar...Baktı kadın.

Düşüncelerinden acıyınca kalbi.. Sızlayınca burnu ve titremeye başlayınca dizlerine dayadığı çenesi..

Başını dizlerinin arasına gömdü kadın..

Gömmek istercesine acılarını.. Saklamak istercesine ümitsizliklerini.. Ve suya düşen hayallerinden sanki kendi sorumluymuş gibi utanarak..Yüzünü, hayattaki utanmazlardan saklamak istedi kadın.

Şimdi sadece çenesi değil, bedeni de titriyordu. Soğuktan mı yoksa ağlamanın şiddetinden mi ayırdedemedi .

Sonra..

Bir martı çığlığı duydu, kendi içine attığı çığlıklarını bastıran.. Sonra bir martı ve bir çığlık daha. Sonra daha çok martılar ve daha çok çığlıklar..

Şaşırdı ve irkildi kadın..

Dizlerine gömdüğü başını usulca kaldırdı.. Yumduğu ıslak gözlerini açtı.. Ve gözündeki yaşların eşsiz ışık oyunları arasında, rengarenk bir prizmadan hayata bir daha baktı kadın..

Artık ağlamaktan vazgeçmişti.. Ve martılara bakarak tebessüm etti kadın..

Sonra başını hafifçe yana devirdi, yanağını dizlerine dayadı ve dudağındaki tatlı tebessümle suya bakmaya devam etti. Baktı, baktı, baktı... Baktı kadın.

Sevgisi, ümitleri, hayalleri suya düşmüştü ama..

Onları boşyere kovalamaktan vazgeçmeye kendince söz vererek..Şimdilik ıslak gözleriyle, hayata rengarenk ışık oyunlarıyla bakmayı daha çok sevdi kadın..

Çünkü mutlu olacaktı bir gün.. Bunu hissediyordu.. Su akacaktı ve yolunu bulacaktı.

İşte o zaman, mutluluktan ıslanmış gözleriyle bu ışık oyununu tekrarlamanın çok daha iyi olacağını düşündü.

Ve kalktı ayağa dimdik.

Hayata umutla yürüdü kadın!
Fotoğraf: www.migraene-selbsthilfe-forum.de/betroffene.html