Yağmur yağıyor İstanbul’a

Çılgın gibi yağan bir yağmur var İstanbul’da. Saat gecenin biri. Uyku tutmadı kalktım yataktan.

Pencereden seyrettim sokak lambasını teğet geçen yağmur sicimlerini. Balkon demirlerine çarpıp sıçrıyor, pencere camını dövüyor saçma misali damlalar.

Karşı pencerelerde birileri var, benim gibi merak etmişler seyrediyorlar. Merak değil belki de özlemden, kurak geçen bir yıldan sonra…

Sen yine uzaklarsın.

Gündüz hadi neyse hır gür içinde geçiyor da, geceleri hiç çekilmiyor sensizlik.

Hava soğudu birden. Kapı, pencereleri kapattım sıkısıkıya. Kapatmadan önce pencereden elimi uzatıp, yağmur damlaları topladım avucumda. Sonra yüzüme sürdüm, tenim ürperdi, titredim.

Yatağıma yürüdüm, sanki sen bekliyormuşsun gibi... Pikeyi başıma çektim, kıvrıldım iki büklüm, seni düşledim kollarımın arasında.

Hani derdin ya ‘ben yazlık, sen kışlıksın’ diye, işte benim mevsimim geliyor yavaştan. Sonbahar geçip gider alelacele. Yine kar kaplar yolları, belki de geçit vermez yine boğaz, gemilere. Eyvah! ben ne yaparım o zaman? Kalırım yine buralarda mahsur, mahzun ve sensiz.

Kollarımın arasında seni düşledim dedim ya kokun geldi birden burnuma, saçlarını okşar gibi oldum, burnunun ucuna minik bir öpücük kondurdum. Dudakların ılık ve aralık beni bekler gibi.

Beline sarılıp, kendime çekmek istedim, sımsıkı sarılmak istedim…

Seni çok özledim, gel artık kadife yapraklı gülüm, yağmur damlaları gibi dol avuçlarıma..

8.9.2007-01.00