Yağmura uyandım bu sabah

Yağmuru hiç sevmezdim ben. Hele sonbaharı hiç...

Her mevsim yaz olsun isterdim, her gün tepemde güneş parlasın, incecik giysiler giyeyim, eteklerimi savura savura sek sek sekeyim sokaklarda. Güneşin umuda çağıran ışıklarıyla açayım gözlerimi her sabah. Bu umutları ıslatıp yok etmesin bir damla yağmur bile.

Ne zaman, güneşi boşlayıp yağmurla flörte başladım, birden değişti her şey.

Önce sonbahar; yaprakların sararması, tek tek dökülüp yerlerde savrulması, ayağımın altında çıkardıkları çıtır çıtır sesler. Serin ekim kasım aylarında pardesümün yakalarını kaldırarak parklardaki yürüyüşlerim. Oturduğum boyası dökük tahta banklardaki uzun düşünmelerim...

Evet, önce sonbahar çeldi aklımı. Sonra yanına yağmuru kattı; ilkin çisil çisil, korkutmadan. Sonbaharın işi kolaydı çabuk kandım ona. Ama yağmuru zorladım, uymadım her çağrısına. Sevsem de seyretmeyi penceremden, bir gün şemsiyesiz çıkmadım karşısına. Tedbiri elden hiç bırakmadım, tekinsiz görüntüsünü hiç silemedim beynimden.

Uzun, uzuuun, çok uzun zaman...

Yağmur bana, güvenmeyi mi öğretti? Altında ıslandığımda hastalanmamayı mı garanti etti?

Hayır!

Ben istedim, ben inandım, ben güvendim. Birden, anlamadan...

Şimdi artık, ne elbisemin ıslanması ne ayakkabımdan içeri damlalarının süzülmesi ne de hastalanma endişesi umurumda bile değil.

Hatta saçlarımın bozulacak olması bile!!!