Yağmuru yakmak

Adam elinde kalbiyle odaya girdi. Kadın beyaz süet deri koltuğun üzerinde oturmuş; bir yandan çok kısık sesle açık olan televizyonu izliyor, diğer yandan dışarıda yağan yağmurun sesini dinliyordu. Göğsünün ortasında kocaman bir boşlukla kanlar içerisinde karşısında duran adamı gördüğü an dilinden sadece “Aman Allah’ım…” dökülebildi. Adamın beyaz keten gömleğinin üst düğmeleri açılmış; gömlek ve üzerindeki açık mavi jean pantolon kana bulanmıştı. Gözleri saatlerdir ağlayan birinin gözleri gibiydi ama bakışlarıydı esas dikkat çeken. Bomboş, anlamsız, ruhunu yitirmiş bakışları… Çok acı çekmiş, kendini anlatmak için çok çabalamış ama hiç anlaşılamamış, çok şeyini yitirmiş, kadere yenilmiş insanlara ait gözlerdeki gibiydi gözlerindeki anlam…

“İşte geldim…” dedi adam. “Sözümü hiç dinlemeyen bu kalbimi; benim göğsümün içinde çarpan ama sana ait olan bu acımasız zalimi söküp sana getirdim. Beni çok yaktı, çok ağlattı… Sonsuz kereler patladı içimde, paramparça etti beni, hayatımı, her şeyimi… Senin için, sana ait olduğu için... Ama artık bitecek…”

Korkudan hipnotize olmuş gibi donup kalmış, nefesi kesilmiş olan kadının elinden tuttu, evin koca terasına çıkardı, yağmur altında kadının gözlerine baktı bir an – ki bu hikayede adamın gözlerinde yaşama dair tek pırıltı bu anda belirdi-;.bardaktan boşanırcasına yağan yağmura çevirdi yüzünü, yağmur onlara ait her şeyin üzerinden akıp giderken “Tek istediğim “Sen ve ben… biz” olabilmekti” dedi ve diğer elinde tuttuğu kalbini, düşman hattına el bombası fırlatan bir asker gibi hışımla, yağmur tanelerine doğru fırlattır fırlatmaz kadına sımsıkı sarıldı. İlk çarptığı damlayla binlerce parçaya bölünen kalp gökyüzünden dökülen tüm yağmur damlalarının bir anda alev almasına neden oldu. Ateş yağdı aralarında hiç ama hiçbir zaman yaşanamamış olan sevdanın üzerine… Yaktı adam yağmuru, kadını ve kendini…