Yalan kolay; zor olan doğru söyleyenin doğru söylediğine inanabilmek

Yalan yüzünden sözlerimizin çoğu boşa gidiyor. İnsanlarda inanmama eğilimi var. Peşinen yalancısınız. Hele de oranız buranız oynuyorsa- ki benim oram buram kıvrak bir zatı muhterem olduğum için nedensiz oynar-söylediğiniz hiçbir şey doğru değildir.

Eskiden yalan söyleyenler büyük bir dertti, o kadar çok yalan söylediler ki şimdi artık yalancıların değil doğru söyleyenlerin başı dertte. Yalan söyleyen yalanını söyleyip gidiyor, zavallı doğrucular doğru söylediklerine inandırmak için adeta ot yoluyorlar. Yalan söyleyenin yalan söylediğini anlıyorsunuz da doğru söyleyenin doğru söylediğini niye anlamıyorsunuz? Sizinle mi uğraşacağız!

Ben “yalan söyleyende değil yalana inananlarda hata var” dedim Çarli’nin melekleri ateş püskürdü “Ama Çarli!”  Yani şimdi biz hep yalanla uğraşıyoruz oysa sorun tersine döndü; bu sefer doğru söyleyenler zorda. Kitap mikâp… Anam avradım… Gözüm çıksın… Ölümü gör… Yok efendi, napsan inanmıyor! Şahitlik etsin diye kuşlu caminin kel imamını getirdim, sakalı görünce “Eyvallah hocam!”

Yalan söyleyenler yalana devam etseler daha iyi olacak galiba, baksana doğru söylesen de fark etmiyor. Kişiler artık inandırıcılığını kaybetti, yalan sözle doğru sözü birbirinden ayıracak kriterler bulmalıyız da nasıl olacak, ikisi de alfabeyle yazılıyor. Sorun yalan ya da doğru söyleyenlerde değil, sorun karşımızdakinde. Yani düşünün bir kere benim gibi hazreti kelam torunu, nur yüzlü birinin bile yalan söyleyebileceğini düşünebiliyorlar. Ne diyem, haksız da sayılmazlar!