Yalnızlığın ilacı

“ İzlediğimiz filmin sonuna gelmek üzereydik. O, her gece olduğu gibi kanepesinde boylu boyunca uzanmıştı. Filmde birlikteliğimizden bir sahne yakalarsam arada bir ona doğru bakıyordum. Kayıtsız bir şekilde televizyona dalıp gittiğini gördüm.

Jenerik müziği ile birlikte, yazılar ekrandan geçerken, sessiz göz yaşlarımı daha fazla tutamadım, hıçkırıkla karışık ağlıyordum.. Müzik hiç bitmemeliydi, hatta tüm gece dinleyebilirdim. Odanın ışığını açmadan kalkıp yanına gittim, belki biraz sarılırım ümidiyle. Usulca yaklaştım, çoktan uyumuştu. İçimden hiç seslenmek gelmedi. Ayağıma sürtünerek mırıltılar çıkartan kedimi fark ettim bir anda. Salına salına kucağıma çıktı. Yumuşacık tüylerini okşamaya başladım. Her okşayışımda minik nefes alışlarıyla beni ısıtmıştı. “

Kedimizi okşamak, yastıklara sarılmak veya battaniye altında kıvrılmak. Yalnızlığımıza arkadaş arıyoruz sadece. Masumca bir kendini aldatma. Aslında sevdiğimize sesimizi duyuramıyoruz, ona uzanamıyoruz. Birlikte yaşıyoruz ama çok uzaklardayız.

Geceler boyu yarı uyur yarı uyanık fırtınalarla ilerlemez miyiz? Her uykuya dalış bir kaçış, her uyanış gerçeklerle karşılaşıştır. Bir çok görüntü giderek bir karabasana dönüşür böyle gecelerde. Ayaklarınız çok üşür kalkıp bir çift çorap ararsınız, o da yetmez sıcak su torbası koyarsınız ayaklarınızın altına, saç diplerinize dek ısınmak için.

Belki de aynı odada unuttuğunuz bir şeyler kaldı. Bir büyü, bir küçük umut belki de beklenmedik bir sürprizi arıyor yüreğiniz. Oysa orada dururken her şeye açık yüreğiniz. Bir ışık olsa, rengi sizin sevdiğiniz renkte, o zaman herşey bambaşka bir anlam kazanacaktır.

Gerçekte ise;

Yalnızlık

Sevdiğinize ulaşamamanın verdiği acı ile

Yüreğinizi yakıyordur.