Yanarız yanmasına da, yakınmayız yandığımızdan.

Biz yanarız. Sevgisiz yaşarız, vicdansızlar çıkar karşımıza çoğu zaman. Sevgi doludur yüreğimiz aslında ama biz inatla sevgisizliği seçeriz. Çünkü iyilikten maraz doğduğuna şahitlik etmişizdir çoğu zaman. Sevmekten korkar olmuşuzdur, bazen sevilmekten de. Aslından sevmekten değil de belli etmekten çekiniriz maraz doğmasın diye.

Aç, susuz kalırız çölün sıcağında, hayatın en acımasız yerlerinde yaşarız. Yine de yakınmayız halimizden, kanmayız sahtekarların sahte sözlerine ve de sahte yüzlerine.

Kar da yağsa, yağmur da yağsa biz birbirimize yanarız. Kalırız muhtelif mekanlarda, bilemeyiz belki nerede olduğumuzu, uyumayız akşamdan sabaha, uyuyamayız. Kimseye bahsetmeyiz halimizden, hayatın karmaşıklığında kaybolduğumuzdan.

Herkes bize yanar, biz başkalarına yanarız. Biz aç kalmış çocuğa, hastaya, gücü tükenmiş yaşlıya yanarız... Yardıma da koşarız gerektiğinde. Muhtaca el uzatırız, bize uzanan eli de geri çevirmeyiz haliyle.

Biz severiz gezmeyi, eğlenmeyi. Hayata tozpembe bakan da vardır bizde, gerçekleri gören gerçekçiler de mevcuttur içimizde. Ama çoğumuz tozpembe bakar hayata. Ağlamayı sevmez, ağlayanı görmeyiz. Biz kaçarız gerçeklerden. Yalandan yaşarız yalan dünyanın yalancı baharlarını. Sevmeyiz acı gerçekleri, görmek istemeyiz gerçeklerin gerekçelerini.

Yalan dünyanın yalancı baharında tozpembe bakarken hayata, bir anda soluverir yapraklar. Yağar üstümüze yağmurlar, soğuk kış gününde karlar. Ne bağlar, bahçeler kalır elimizde üzümünü yediğimiz, ne de kırlar kalır gözümüzde üzerinde neşe ile gezindiğimiz.

Anlarız... Aslında hiçbir şey tozpembe değildir. Biz öyle baktığımız için öyle görürüz. Hiçbir şey göründüğü gibi değildir, bizim görmek istediğimiz gibi değildir hiçbir şey. Hayat tozpembe değildir, kapkara olması da bir ihtimal. İhtimallerin gerçek olacağına ihtimal vermezsek yanılırız her zaman. Hayata gerçekçi bakmazsak yanarız... Aman, aman!...