Yanıldılar

Dediler ki ta en başta bundan uzun uzun zaman önce… Bu dünya. Yaşamak mecburi. Hayatta kalmak tabi. Sustuk. Boyun eğdik vasıfsızca. Büyüdük gürleştik yabani otlar gibi. Kök saldık ‘aşk’ dediğimiz yollara. Bu hayat. Bu hayat dediler. Bazen tat almak, bazen kahırlanıp sefilce sürünmeye dilenmek ama tüm şartlara rağmen ayakta kalmak, hayatta kalmak mecburi. Yitirdik bütün aşk kimliklerimizi. Hükmedecek bir şeyimiz kalmayınca ona hükmetmeye başladık. Oldu mu? Evet tabi. Başardık. Nasıl mı? Aşk’a iki bira açıp sohbetlere dalmadık. Aşk’a takılıp sürgünleri oynadık. O başardı aslında. Biz böbürlendik. Biz gururlanıp değişmediğimizi iddaa ettik. Bizi hiçbir şey değiştiremez dedik. ‘Kati surette.’ Ben de yaşadım. Bana da yaşattılar. Acılar. Hemde en tuzlusundan, en acısı, en can yakanından… Hep öyle değil midir zaten? Yenilen acı çekendir. Yenildim. İçimdeki büyüttüğüm ben öldü ve son kez söylendi o sözler. Benim bunca acıma rağmen birileri (büyüklerimiz) karşıma geçip dedi ki: “onun yapısı bu.” Ben de tek kelime etmedim. Yaşamak bile olasılık ise eğer, bu da öyledir dedim. Bana deli desinler ama böyle sözlerle gelmesinler dedim. Yalandı. “onun yapısı bu.” diye sevmiştim zaten. Sorun bu değildi ki… Öyle sandılar, yanıldılar. Bana da yaptılar. Yaşatıp yaşatıp, “bu böyle.” dediler. Ben de sustum. Unutmadan olur da karşıma çıkarlarsa bir yerlerde, bir sokak arasında, güneşli bir Pazar kahvaltısında ya da unutulmaması gereken anılarda. Unutmadan ve utanmadan ben de kalemimi kendim için kıracağım.