Yarına Allah kerim

Keyifsizdim bugün.

Her zaman keyifli olunmuyor tabi.

Ama öyle bir şey ki bu keyifsizlik denen melanet şey, yeniden keyiflenecek bir şey oluncaya kadar hayattan soğutuyor beni. Olmaması gereken şeyler, duymak istemediğim sözler, ümidimin kaybolması, hepsi biraraya gelince keyif kalmıyor insanda.

Akşam meslek derneğimizin yıl sonu yemeği vardı. Gidip gitmemek arasında bocalıyordum sabahtan beri, yakın arkadaşımın da gitmeyeceğini öğrenince gitmemek fikri daha ağır bastı, fakat belki ortam değişikliği iyi gelir diye gitmeye karar verdim akşam üzeri.

Hiç bir işe yaramadı inanın. Yaklaşık iki buçuk saat sıkıntıdan, kendimi kasmaktan belime ağrı girmiş, eve gelince fark ettim. Oh dedim, evim gibisi yok, çok şükür evime ulaşabildim.

Masamda yeni tanıştığım bir hanım ve eski tanıdıklarımdan bir bey ile eşi vardı. Güzel sohbet ettik doğrusu, hepsi de samimi insanlar.

Fakat içimde hep bir sıkıntı, ne kadar konuşsam, ne kadar kendimi sohbete versem de dağılmadı bir türlü.

Övgüler de aldım, dernek üyelerimize gönderdiğim haftalık bültenlerle ilgili; övgü almayı çok seven beni bu bile rahatlatmadı.

Ne yapalım, böyle geçti bugün, yarına Allah kerim. Yeni bir müşteri tanıyacağım yarın, belki onun bir faydası olur, belki neşemin yerine gelmesine yardımcı olur.

Dün akşam Bahar vardı bende, yatıya kaldı. Bahar'ı Blogcu'dan bazı arkadaşlarım tanır, Bursalı Bahar Ergül. İstanbul'a yerleşti artık, çalışıp master yapıyor. Fırsat bulduğumuzda görüşüyoruz. Dün akşam okul çıkışı geç gelmişti zaten, gece ikiye kadar sohbet ettik, sabah da erkenden kahvaltımızı edip benim ofiste kahvemizi içtik.

Sabah neşeliydim yani, neşeli ve keyifli. Ne olduysa ondan sonra oldu.

Dedim ya, yarına Allah kerim.