Yasama dair

Bir yaşam yıldızı kayar yaradandan.Dünyanın her hangi bir yerinde, bir kadınla, bir erkeğin bebeği olarak hayata teşrif ederiz bilmeden.İsim verirler bize.Bizim seçemediğimiz.Yaşadıkça da, bu sık, sık tekrarlanacaktır

Bizi dünyaya getirmeye vesile olan anne babamızın, çevremizin, bulunduğumuz ülkenin kültürünün bir çocuğu olarak, büyürüz veya büyüyemeyiz.İnsanca, ya da insani olmayan koşullarda.Hepimizin olan bir dünyada, ama her birimiz ayrı dünyalarda.Sonra kocaman insanlar oluruz.Bize verilenlerle ve kendi alabildiklerimiz ölçüsünde bir dünya kurarız kendimize.Kader, ekonomik şartlar, çevre, insanlar, kendi ruhumuzun sınırları belirler çoğunlukla bunu.
Bir yaşam koşturmasının içinde (hele günümüzde)bize bahşedilen bir dolu güzelliği unutur veye kendi ellerimizle yok ederiz.Yaşarken en çok unuttuğumuz gerçekte, ölümdür.

İnsanı insan yapan, tanrının bahşettiği en güzel ve en ilahi duygu olan sevgiyi de, bu karmaşada hırpalarız nedense. Hırslar, acımasızlıklar egolarımızla onu kendi ellerimizle yok sayıp, sonra sevgi, sevgi diye aranır, sevgisizlikten şikayet ederiz.
Bu söylemler günümüz dünyasında, bunca savaş ve kavganın, bozulan dengelerin arasında, fantazi gibi gelebilir insanlara. Doğayı gerçekten seven insan niye doğayı bozsun ki. Ülkesini seven lider, birbirini seven aile, toplum, yarınına güvenle bakabilen bir dünya yaratır geleceğe.

Güzel bir oluşum için önem verilmeyen bir değerlerden biri de sanattır. Dil, kültür, sanat, bir toplumun patlama ve yok olma sürecini durduran sübablarıdır.Yapıştırıcı harcı da sevgi..

Sanatın içinde küçümsenen şiir, herkesin aynı hislerle duygulandığı bir şarkı, resim, roman vs, en uzak insanları bile yaklaştıran paylaşımlardır.
Bu günün dünyasında, hayallerden bahsetmek, yaradanın yarattığı her şeye sevgi ve saygıyla bakabilmek ne kadar önemli aslında.Bunu eğitimciden siyaset adamına kadar herkes anlayabilse keşke.

Bir gün yine bir yıldız kayar yaradandan ve biz mutlak gideriz, ama iyi şeyler bırakarak gidelim diyebilse insanoğlu...