Yaşama ve Yalana Dair

Bazı insanlar mutluluğun peşinden koştukça mutsuzluğa varır. "Kadınları çok sevmenin cezası onları daima sevmektir!" diye yazan Andre Maurois'ya göre insan yaşamına esas kural mutsuzluktur. Böyle düşünmesi her iki evliliğinde de mutsuz olmasındandı belki de. Yaşamı boyunca hep mutlu olmak istemiş ama ilk karısının delirmesine, ikincisinin sürekli kendisini aldatmasına mani olamamıştı Maurois.

Yaşamı boyunca pek az yazara nasip olan bir üne sahip olmasına karşılık, yazdığı kitaplar, Akademi üyeliği, ödüller, madalyalar onu asla mutlu etmedi. O, sevdiği kadınlar tarafından mutlu edilmeyi istemişti sadece. Olmadı! Ünlü olması mutlu olmasına yetmedi...

Mutlu olmaya çalıştıkça mutsuzluğa sürüklenmek de bir tür yazgı olsa gerek. İnsan ne yaparsa yapsın bir türlü yakalayamıyor mutluluğu. Çabaladıkça yorgun düşüyor. Ve çoğu kez oturup düşünüyor, nerede yanlış yaptığını.

Aslında, yaşam bizi elimizdekilerle mutlu olmaya şartlar. Hani kötü bir espri vardır: Tecavüzden kurtulamıyorsan bari zevk al! " denir ya, bu da en az onun kadar trajik bir durumdur. Bedenimiz acır, ruhumuz yaralanır, yüreğimiz kanar... Kimselere anlatamayız..

Mutsuz olduğumuzu bilsinler istemeyiz!

"Mutluyum!" derken, gözlerimizi kaçırırız. Bir yalanın gölgesine sığınmak tek çıkış gibi gelir. Kendimiz için söylediğimiz her yalanın iyi niyetimizden olduğunu düşünürüz.

Bu anlamda yalan, söyleyenin masumiyeti içinde günah olmaktan çıkar. Ya da biz buna inanmak isteriz. Böylelikle başkalarının bize acıyarak içimizi daha çok kanatmasına izin vermeyiz.

Önceki yazılarımdan birinde "İnsanoğlunun mutsuzluğu, hatalalarından dolayı asla doğru sonuca ulaşamadığındandır!" dediğimi anımsıyorum. En büyük hatamız sanırım başkalarına yalan söylerken kendimizi de kandırmamız....

Bu kandırmacayla yaşarken, yaşam içinde kendimizin de kocaman bir yalandan ibaret olduğunu asla öğrenemeyiz....

Sevgili Narçiçeği'nin anısına saygıyla...