Yaşamı öğrenmek ve öğretmek

Zamanların en karamsarını yaşıyorum belkide, bundan kısa süre önce mutluluğun en güzelini yaşayan ben şimdi zindanlarda gibiyim. Hayat ne ilginç, hem güldüren hem süründüren tüm sahneyi yaşatıyor insana ve siz tiyatro oyuncuları misali oyunu sergiliyorsunuz. Her şeyi ile yaşıyoruz hayatı, iyisi-kötüsü, yalanı-doğrusu, aşkı-acıyı... sayılabilecek her şeyi ile yaşamı tanıyoruz. Her gün öğrendiğimiz çok şey oluyor aslında. Bir günün akşamı ya da yatağınızda yattığınızda uykuya dalmadan önce düşündüğünüz anda bile, tüm günü şöyle bir hafızanızda yoklayın, mutlaka saat dilimlerinin arasında yaşamınızda sizi üzen, mutlu eden, yoran, öfke uyandıran, kıran... bir duygu anını mutlaka yaşamışınızdır. Özelliklede sizde kısa film kareleri gibi gelip giden soluk görüntüler şekilleniyorsa gözünüzde işte hafızanızda yerleşmiş bir an yaşanmış demektir. Hiç dediğiniz anda bile, şöyle bir bakın geriye, her bir hiçliğin içinden bile toplandığıda anlamlı bir cümle çıkacaktır. İşte yaşam budur! Her hiçlikten bişi öğrenebilmek, her yaranın ardında oluşan izlerin aslında size iyiyi ya da kötüyü hatırlatacağını bilmek, doğru kararı verme anında size yardımcı olacak yaşam izleridir onlar. 

Öğrenilecek çok şey var. Ben öğreniyorum, gerçekten yaşanılması gereken zorlukların çoğunu yaşadım. Köy hayatını bilirim, tacizin o makus talihsizliğini yüzeysel de olsa yaşamış biriyim, eğitim hayatım boyunca her türlü yalana ve iftiraya uğradım, dostlukların yeri gelince can acıtan azılı düşmanlara dönüşmesini gördüm, ölümü kılpayı atlattığım anlarım oldu, açlığıda çektiğim, bolluğun sefaatinide sürdüm. Çok insan girdi hayatıma, sevgililerimde oldu, ne hayaller kurdum onlarla ilgili, neler istedim birlikte yapılabilecek neler varsa yaşamayı arzuladım, olmadı tabiki. Gerçi aşkı farklı yaşasaydım. bende nice kahraman sevdalılar gibi olurdum. Iysaki normalim doğal olarakta her aşkı aynı coşkusu, umudu, sevinci, mutluluğu, acısı, ızdırabı, yalnızlığı ve tüm ihanetiyle yaşadım. Çünkü ben normal bir insanım. Farklı bir şeyi ummak hata olurdu. Farklılıkları yaratabileceğimi düşündüm. Amacım bu olmuştu çünkü, kendini farklı hissetmek ve bunu göstermek güçtür, ama bu gücü elde etmek ise ayrı bir başarıdır. Düşünsenize, siz başkalarından farklı olacaksınız. Bu farklılık sizi her yönüyle değiştirecek, çevrenizi geliştirecek, çok şey öğrenmenizi ve bildiklerinizi öğretmenizi sağlayacak. Faal halde olacaksınız, bir yerde tıkılıp kalmaktansa, işe yaran parlayan bir demir gibi ışıldayacaksınız. Bunu kim istemez. Bu günlerde bu amacımdan hafifçe saptım. Çünkü kalbim ağrıyor. Hiç bir ilaç fayda etmiyor, hiç bir olumlu düşünce onu toparlamaya yetmiyor. Yeğenimin dediği gibi, bir gün güleceğim tüm bu yaşanılanlara, lakin şu an yaşanılacaksa yaşamalıyım. Bu kaderimde varsa herşeyi zamında yaşamalıyım. Sanırım bir nevi acıyıda seviyorum, duygusal yükü fazla olan biriyim. Herşeyi yaşadım çünkü, kollarımda babamı kaybettim, ardından annemi yitirdim, yetimliğide yaşadım, çok sevilen ailenin en küçük veledi olamyıda. Şunu farkettim, yaşamımda Tanrı bana yaşanabilecek ne kadar olgu varsa hepsini tadıyorum. Yeri gelince şükrediyorum son hallerime, tabi aynadan baktığımda gördüğüm son haller... yeri gelince sövüyorum dilimin kemiği olmaksızın. Ben hayatı olduğu gibi yaşıyor görünsemde, hala o farklılığı yaşatacağıma inanıyorum. Bunca emeğin, bunca harcadığım sevginin bana getirdiği bir bedel olmalı, buna inanıyorum. İnancımı koruyorum, gerçekten ben gibi sevecek, sevgiye, yaşama, inanca saygısı olan birinin var olduğuna inanıyorum. Eğer o bir yerlerde ise kaderin bizi bir araya getireceğinede iananıyorum. İnancımı hep koruyacağım ve söz veriyorum onun bu dünyadaki en yakın dostu olacağım.