Yaşamı yakalamak

"Afrika’da her sabah bir ceylan uyanır, en hızlı aslandan daha hızlı koşması gerektiğini; yoksa öleceğini bilir. Afrika’da her sabah bir aslan uyanır, en yavaş ceylandan daha hızlı koşması gerektiğini yoksa aç kalacağını bilir. Aslan ya da ceylan olmanızın bir önemi yoktur. Yeter ki güneş doğduğunda koşmak zorunda olduğunuzu bilin."
Afrika Atasözü”

Her sabah yukarıdaki Afrika Atasözünde olduğu gibi güneşe doğru koşmaya çalışıyorum ama bir türlü yakalayamıyorum. Bir de bakmışım güneş tepelerin ardında kaybolmuş gitmiş.

Tükenip giden dostluklar değil mi yakalayamadığımız?

Nasıl da çürüttük bunca değeri.

Ne yaptık da yok ettik paylaşımları, sevgileri, ilişkileri…

Sabahın dingin ışıkları doğanın üzerine yavaş yavaş serilirken kuş sesleridir ilk kulağımıza gelen sesler. Sonra denizin dalgalarını yanı başımıza getiriveren rüzgârın salınışı…

Güneşin ışıklarının denizin dalgaları ile kumda dans edişi ve gökyüzünde martıların çığlıkları…

Yorgun, bezgin, asık suratlı insanların dolanışları…

İşte tam bu sırada aydınlık gülen gözlü billur gibi sesiyle birisinin herhangi birisinin “günaydın” deyişini özlüyorsunuz.

Güneşe doğru koşan değil güneşe arkasına dönen insanlarla yaşama koşmak yalnızlığı…

Güneşle dönen mevsimlerin yalnızlığı, evrenin tam ortasında mı duruyor?

Yakalayamadığımız güneşin ışıkları yaşamı ne yana çeviriyor? Doğudan batıya mı yoksa batıdan doğuya mı?

Güneşin doğuşu ile başladığımız bu koşu yaşamı yakalamak için mi?

Yakalayamadığımız yaşamlar ve tükenip giden yaşamlar… Onlar mı yoksa yalnızlığımız…